Canada 15 augustus, dag 13

 Deze dag een trip naar Toronto met als belangrijkste doel: een honkbalwedstrijd  van de Blue Jays. Net als in Nederland is het verkeer en parkeren in een grote stad lastig, dus was het plan om de auto in Oakville (gratis) te parkeren en dan met de trein te gaan. We kochten een dagkaart voor 4 voor een mooie prijs en hadden er zin in.

De rit naar het station is dan ook nog ruim een half uur. Auto geparkeerd en het juiste spoor gevonden. Maar geen trein. Wat vage omroepberichten  dat de treinen in beide richtingen op dit moment niet rijden en dat ze mogelijk te laat zijn en misschien zelfs geannuleerd worden. Er lopen mensen op het spoor, dus geen verkeer. We kunnen de mensen inderdaad zien lopen in de verte en als we de boel wat van dichterbij gaan bekijken, zien we aan weerszijden van het spoor veel politie, maar geen actie.

Wat te doen? Afwachten? We hebben nog de hele middag…maar ja, de berichtgeving is erg vaag en er lijkt weinig actie te zijn. We stappen dus in de auto en rijden richting Toronto en parkeren de auto bij Kipling om met de metro verder te gaan. Parkeren voor de hele dag is 6 dollar, dat valt mee en we kopen een dagkaart voor de metro: geen gedoe en vrij om tussendoor misschien nog een paar haltes met de metro te gaan.

De metro staat al klaar en we stappen in. Na een eerste stop wordt er door de bestuurder van alles omgeroepen dat niet te verstaan is. Hij praat veel te snel en veel te veel, maar voor de geoefende Canadese oren valt er uit op te maken dat de metro niet verder rijdt dan het volgende station en dat we verder moeten met de bus. Tussen de volgende 4 haltes rijdt er geen metro. Mededelingen worden niet gedaan, maar dat het niet gaat om een technische storing blijkt wel uit de agenten die de perrons afsluiten.

We proppen ons dus in de bus en laten ons een aantal haltes vervoeren. Dan stappen we weer op de metro en zijn we een aantal uren later dan gepland in het centrum van Toronto. Na het uitstappen beland je tussen de winkels ondergronds. De zoveelste shopping mall…die had ik wel even gezien en dus wandelden we bovengronds. Daar zie je bijna geen winkels. Vooral wat restaurantjes, maar geen terrasjes. Verder wordt er vooral gewerkt aan gebouwen en wegen en vind ik het geheel er nogal eentonig uit zien. Het bruisende leven is blijkbaar ondergronds, wel handig in koude winters en warme zomers.

Maar we fotograferen het stadhuis, zowel het oude als het nieuwe, kopen een frietje bij een food truck. Er stond een lange rij, dus ze waren vast goed. En dat klopte inderdaad. Heerlijke friet. We konden er weer even tegen.

Na wat kleine omzwervingen kwamen we om 16:00 uur bij het stadion van de Blue Jays. En hoe dichter we bij het stadion kwamen, hoe meer mensen we in een Blue Jays shirt zagen. Witte, donkerblauwe, lichtblauwe, verwassen of nieuw. Een simpel t-shirt of een officieel shirt met knopen. Diverse namen van spelers achterop. Soms alleen een pet en die zijn er ook in allerlei kleuren. Mr. X ging steeds harder lopen…er moest natuurlijk tijdig ook een shirt voor hem gekocht worden.

De keuze was enorm. Kies je kleur, kies je favoriete speler en vervolgens je maat. Zelf hield ik het bij een eenvoudig t-shirt, de mannen kochten ook nog een pet…Onze creditcard kreunde en steunde, maar hield stand.

Buiten werden de aankopen aangetrokken en liepen we een rondje om het stadion. De deuren gaan 2 uur voor de wedstrijd open en daar was het nog net iets te vroeg voor. Het restaurant van het hotel was echter wel al open en dan kijk je vanuit grote hoogte uit over het stadion. Hoe gaaf om daar even te zitten tussen andere fans, variërend in leeftijd van 3 tot 90 (zoiets), gezinnen, groepje vrienden. Echt een familiesport.

Daarna in de rij voor een Security check, tassen worden bekeken en zelf door de scanner. Gelukkig alles OK, mijn breiwerk had ik uit voorzorg thuis gelaten. Eenmaal in het stadion heb ik ook helemaal geen tijd om te breien, want er is zoveel te zien. Ziet er toch wat anders uit dan het honkbalveld in Boxtel of andere clubs waar ik al menig uurtje heb gezeten. We hebben werkelijk prachtige plaatsen, rij 8 in de buurt van het derde honk. Via via kregen we kaartjes voor deze plaatsen, anders hadden we ergens bovenin gezeten. Dus nog heerlijk hartelijk dank voor de kaartjes. Alle acties op het veld waren goed zichtbaar en vooraf al leuk om te zien hoe het veld geprepareerd werd. We telden 10 mannen die het gravel harkten, de laatste steentjes uit de (kunst)grasrand veegden, de lijnen werden nog even aangescherpt, vervolgens werd het gravel vakkundig nat gesproeid en werden alle trainingshekken het veld af gereden. 

Tijdens het inslaan werd er menig bal het publiek ingeslagen en een hele schare kinderen had zich strategisch opgesteld om een bal te kunnen vangen vanaf de eerste ring. Ze stonden daar goed voorbereid met handschoen aan… Vanaf onze plaatsen hadden we niet alleen een mooi uitzicht op het veld maar als we omhoog keken zagen we CN Tower. Het was prachtig weer, dus het dak van het stadion was open.

Iets eten voor de wedstrijd was ook wel fijn…dus werden er drankjes gehaald (refill bekers: een keer betalen en dan steeds laten bijvullen) en enorme hotdogs. Zie je de rietjes er naast liggen? De maat van deze broodjes hotdog is 1 feet. Een feet is 12 inch. Ik vergelijk dat dan altijd in gedachten met een gangbare quiltliniaal om de verhouding te begrijpen. Ik bedoel dan de liniaal van 12 x 6 inch (ongeveer 30 x 15 cm).

Geen foto’s van de wedstrijd, dat kun je niet goed vastleggen. Dat gaat te snel en zegt vervolgens weinig. Maar wat een sfeer. Elke speler heeft een muzieknummer waarmee hij zijn opwachting maakt als hij aan slag is. Klein stukje van het nummer wordt dan gespeeld. En ook tussendoor zijn er allerlei muziekjes die het publiek enthousiast maken, gaat er een wave door het stadion en bij een home run van de sterspeler van de thuispartij gaat de lichten aan en uit, extra muziek etc. Wat een belevenis.

Sommige acties van fans begrepen we niet. Toen een van de spelers van de Orioles aan slag was, werd hij door het hele stadion uitgejouwd. Een flink Boe-geroep. Wij moesten er om lachen, want we snapten er helemaal niets van…Inmiddels heb ik het even opgezocht en dit gaat terug tot een wedstrijd in 2016 waarbij spelers met elkaar op de vuist gingen en deze speler begon. Alle verhalen lezend snap ik de reactie van de fans.

Helaas geen winst voor de Blue Jays, maar vanavond kunnen ze in de herkansing. Teams spelen drie dagen op rij tegen elkaar. Voor een doordeweekse avond was het nog best druk in het stadion, maar zeker niet vol. Hoe indrukwekkend zal dat zijn? Een deel van de toeschouwers is al vertrokken voor het einde van de wedstrijd, morgen weer een werkdag waarschijnlijk en misschien wel weer naar de wedstrijd.

Inmiddels was het donker en met al die andere duizenden fans zochten we onze weg naar de uitgang en liepen we richting Union station. Auto’s stonden in de file vanuit de parkeergarages en politie regelde het verkeer. Al snel mengde het honkbalpubliek zich met vooral meisjes in uitgaans-outfit. Glitters, boa’s, veel topjes en vooral heel veel meisjes…Ook zij kwamen duidelijk van een evenement, maar wat? Ik zag wat tasjes die duidelijk van het evenement moesten zijn en maakte op dat het om Love on Tour 2022 ging. Even googelen bracht me bij het concert van Harry Styles. Ging bij mij nog geen lichtje branden, maar hij was een van de jongens van One Direction. Aha.

Gelukkig hadden we al een kaartje voor metro, hoefden we daar niet voor in de rij. Als haringen in een ton stonden we vervolgens in de metro, maar de reis terug verliep vervolgens zonder enige tegenslag. Om 1 uur rolden we ons bed in, vol indrukken na deze bijzondere belevenis.

Vandaag in de ochtend rustig aan, beetje uitslapen, koffie in de zon, beetje breien en dan later op de middag pakken we bagage in voor een paar dagen: we vliegen “even” naar Vancouver om daar ook nog familie te bezoeken. We overleggen over de hoeveelheid bagage. We hebben betaald voor 1 koffer naast de handbagage, maar neigen naar alleen handbagage. Eens kijken of we een kleine koffer kunnen lenen van onze gastheer of dat we alle drie genoeg hebben aan een rugzak.

Groet, Françoise