Saturday, August 27, 2022

Doughnuts

 Tijdens de vakantie werden (vooral de mannen) gegrepen door de donuts van Krispy Kreme. En dan gewoon de klassieke donut met een beetje glazuur. Dus de donuts zonder enige poespas…en dan niet die van Tim Horton of het merk dat je hier kunt kopen (voor veel geld). Ik bedacht dat ik ze dan thuis maar eens zelf moest maken. Met het juiste recept moet ik dat toch kunnen?

Een mooi doel tijdens het winkelen in Canada was een donut uitsteker, dat zou meteen een leuk souveniertje zijn. Helaas was echter de enige winkel waarvan ik denk dat ze deze wel zouden hebben dicht op de dag dat we daar waren. En een uur omrijden naar een winkel voor een uitsteker gaat me te ver. Net zo als we niet alle quiltwinkels op onze mogelijke route hebben gezien. Mijn gezelschap vond een paar winkels wel genoeg.

Maar ondanks dat ik de uitsteker niet vond bleven de donuts wel door mijn hoofd spoken en heb ik eenmaal thuis direct een online bestelling gedaan bij een Nederlandse winkel. Ook had ik nog poedersuiker nodig en dat koop ik altijd groots in bij de molen in Groesbeek. Een bus met poedersuiker bij de super schiet niet op.

En zo arriveerden mijn bestellingen vrijdag al met de post…en kon ik meteen aan de slag. Ik raadpleegde mijn bakbijbel en vergeleek het recept met een aantal recepten online. Zette alle ingrediënten klaar en ging aan de slag. Het is net oliebollen bakken: deeg, rijzen, frituren. Tot slot nog glazuren. In de Nederlandse recepten werden de klassiekers door een mengsel van suiker en kaneel gehaald, dat vond ik niet geschikt. Ik maakte een glazuur van slagroom, mascarpone en poedersuiker…

Het resultaat was heerlijk. Ze mogen nog iets luchtiger, dus een volgende keer nog iets langer kneden. En die volgende keer? Dat wordt zondag, want mijn collega’s fungeren graag als testers…

En terwijl ik dit typ zitten de katten op tafel. Ze zijn heel graag, heel dicht in de buurt en verzinnen van alles om dat te doen. Onder de krant door dichterbij sluipen en dan lekker gaan liggen bijvoorbeeld.

Groet, Françoise 


Thursday, August 25, 2022

Canada 24 augustus, dag 22

 Canada tot ziens, wat hebben we het naar ons zin gehad. Wat zijn we verwend door onze familieleden. Zo gastvrij ontvangen en er is zo goed voor ons gezorgd…

Gelukkig zien we een deel van de familie volgende maand in Nederland, dat maakte het vertrek iets makkelijker. Alle spullen pasten weer in de koffers, wikken en wegen wat er absoluut in de handbagage moest en hoe zou de reis deze keer verlopen?

Mijn werkplekje aan de Canadese keukentafel

Inchecken online gedaan, hoogstpersoonlijk de labels voor de koffers geprint op het vliegveld en vakkundig aan de koffers gehangen. Juiste label aan de juiste koffer, nog een stickertje op de koffer en daar gingen ze de band op. Ik heb mijn koffer even uitgezwaaid: tot ziens op Schiphol.

Security was ook in 10 minuten gepiept en we konden dus nog een paar uur bij de gate wachten op vertrek. Luxe wachtruimtes met tafels en stoelen, oplaadpunten en dus hebben we ons prima vermaakt. De vlucht vertrok op tijd en al lezend, breiend en een film kijkend vermaakten we ons tot Amsterdam.

Klein dutje en om iets over half zes landden we op Schiphol. Iets voor op schema. Op naar de bagageband en wachtend op de bagage liep ik vast eens een rondje door de hal, speurend tussen alle koffers, nog meer koffers en nog meer of er ergens misschien eentje van ons stond…Niets te zien, wel zag ik de servicebalie van de KLM…Daar maar eens heen of ze misschien een koffer hebben staan. Niets te zien in het systeem, maar we konden wel nog even navraag gaan doen bij de collega’s wat verderop in de gang. Links een deur van de KLM voor vertraagde bagage en daar moesten we maar even aan kloppen. Daar hebben ze namelijk ook nog koffers staan.

We besloten eerst op onze te verwachten koffers te wachten…als eerste van de drie kwam die van Mr. X. Dat was alvast een zorg minder, en de andere twee kwamen er binnen een paar minuten aan. Deze vlucht was dus perfect verlopen. Nu op naar de deur…

We klopten aan, mochten binnen komen en samen met een van de medewerkers gingen we op zoek. Rek van 3 augustus…daar stond een rode koffer…die was van het juiste merk…en de juiste spullen er in. Wat een blijdschap. Wat blijkt: de koffer was wel mee gegaan op de vlucht naar Toronto, maar waarschijnlijk was het label beschadigd en daardoor is hij in de catacomben van Toronto blijven steken. Na een week is hij door Toronto in het systeem ingevoerd, maar wordt er niet gezocht op koffermerk… (dat was ook niet gevraagd in eerste instantie). Op 15 augustus is de koffer teruggestuurd naar Amsterdam en daar stond hij nog te wachten op afhandeling door KLM.

Wij gaan nu netjes nog een schadeclaim indienen voor de gemaakte kosten, maar o wat had ik een blije tiener…hij liep te stralen met twee koffers! Vervelend dat het zo gelopen is, maar keurige afhandeling vanmorgen op Schiphol…niet altijd het leukste werk wat ze daar doen, want de medewerkster verontschuldigde zich voor de lucht van rotte vis…die waren ze namelijk tegen gekomen in bagage.

Om 8 uur waren we thuis en weten onze katten Nacho en Hope niet wat ze overkomt. Even wennen weer zoveel beweging in huis, maar ze hebben al heel wat om me heen gedraaid. Alvast wat basisboodschappen gehaald (wat heerlijk dat je hier gewoon even naar de supermarkt loopt…) en een stofzuiger door de kamer geslingerd. Dan ga ik zo dadelijk languit, want voel de slaap komen.

De vakantie zit er dus weer op. Dank voor het meelezen, meeleven bij de verloren koffer, fijn dat jullie hebben genoten, herinneringen hebben opgehaald en zo ook een beetje op vakantie waren. Inmiddels gaan er weer andere mensen op vakantie, dus kunnen we daar verder lezen…

Groet, Françoise 

Wednesday, August 24, 2022

Canada 23 augustus, dag 21

 Op naar de Niagara Falls. Een rit van anderhalf uur, dus gaat er weer een breiwerk mee op de achterbank. iPad met patroon op schoot en zo vordert ook de achterlopende sok.

Af en toe kijk ik naar buiten, we passeerden werk-aan-de-weg, mais, huizen, winkels, winkels en nog meer werk-aan-de-weg, maar langzaam verandert het landschap. We gaan een hoge brug over en zijn dan bijna bij de beroemde watervallen.

We arriveren op een soort van boulevard met aan de ene kant de rivier in de diepte en aan de andere kant een strook groen (park) en hoge hotels. Het is hier over duidelijk dat het toeristisch is. Parkeren voor 30 dollar per dag en ook de prijzen van de diverse attracties zijn niet kinderachtig.

En met attracties bedoel ik: een kijkje achter de waterval, de waterval vanaf een boot, de tokkelbaan langs de rivier, een kabelbaantje over het water etc.

Gelukkig kun je ook heel goed genieten van al het water vanaf de zijkant. We constateren dat er geen water tekort is en dat je hier heel wat gieters kunt vullen om je tuin te begieten.


Als je niet naar het water kijkt, zie je dus eerst een mooie strook groen met bloemen en bomen. Veel mensen zitten hier in de schaduw, want ook hier is het nog steeds warm.


En een straat vol met café’s, speelhallen, een kartbaan, museum, bioscoop, souvenirswinkels etc. Mr. X en ik kochten wat souvenirs: een beker voor onze buurman en sleutelhangers voor onszelf.


Toen weer met onze blik naar het water en genieten van het natuurspektakel. Het is me gelukt om alle andere toeristen niet op de foto te zetten. Nog een hele kunst omdat iedereen met de waterval op de foto wil. Shirts worden recht getrokken, beetje links, beetje rechts, op het muurtje. Sta ik er wel goed op? De hoeveelheid selfie’s is enorm. Ik geef daar helemaal niets om en met elkaar vragen we ons af waarom mensen toch de hele dag bezig zijn met selfie’s?  Interessante vraag.


We hebben voor een aantal attracties kaartjes gekregen en gebruiken deze om achter de watervallen te kijken. Dat viel ons erg tegen: een gang van beton, je staat even achter een muur van regen tussen al die andere mensen in een gele plastic poncho (het plastic nog dunner als een vuilniszak). Je kunt dan ook buiten op een platform en staat onderaan de waterval. De poncho was helemaal niet nodig en dus pure verspilling. Verder was het vooral wachten tussen al dat andere plastic om de attractie per lift weer te verlaten.




Wanneer je op de boulevard staat, lijkt de omvang van het watergekoeld best mee te vallen, maar als je boot in de diepte zit en hoe de toeristen op deze boot bijna uit het poncho waaien als ze dicht bij de waterval komen, dan heb je pas echt door wat een natuurgeweld hier langs komt.
De ponchos’s op de boot zijn rood (Canada) of blauw (USA). De rivier vormt de grens tussen beide landen. We hebben nu vanaf verschillende plaatsen de USA gezien, maar even naar de overkant zit er niet in.


Aan het einde van de dag staat de zon laag en is er regelmatig een regenboog te zien. Af en toe vaart een boot precies door een begin/einde, maar de pot met goud is nog nooit gevonden.
Met een omweg rijden we weer terug naar huis. We rijden via Niagara-on-the-lake, een prachtig gebied met veel wijngaarden, wijnhuizen, theater, grote huizen, parken en nog meer te bezoeken. Het is inmiddels al avond en de attracties zijn dicht.

Ik heb ook nog een paar filmpjes waarop de snelheid van het water goed te volgen is, dan wordt de kracht pas echt duidelijk. Al met al een indrukwekkende dag, vermoeiend door het lopen, alle mensen om ons heen en de warmte. Mijn verkoudheid is over, maar ik moet weer even op tempo komen na drie dagen met  de benen omhoog met een breiwerk.

Een laatste keer uit eten in Canada, er staat nog een laatste donut op het aanrecht en de laatste nacht.
Ik werp een laatste blik op al mijn souvenirs en spullen die naast mijn bed liggen. Wat mag er in de koffer en wat gaat er zeker weten in mijn handbagage? We spraken gisteren mensen die een AirTag in hun koffer hebben gedaan tijdens de reis en zo op hun telefoon konden zien dat ook hun koffers in het vliegtuig waren geladen…iets om te onthouden voor een volgende keer.

Groet, Françoise 


Tuesday, August 23, 2022

Canada 22 augustus, dag 20

 De afgelopen dagen hebben we hier flinke regenbuien gehad en ook wat uurtjes een fijne bui. Het gras is helemaal blij en is alweer wat groener. Dat blijft toch bijzonder, het ziet er dood uit, maar onder de grond houdt het zich koest.

Ook ik hield me nog een beetje koest. Was wel de hele dag druk met breien, maar verder rustig. Nieuwe dingen uitproberen geeft altijd weer inspiratie voor andere (nieuwe) projecten. Het boek Modular Knitting heeft voor mij grote raakvlakken met patchwork. Zo breide ik strepen en vierkantjes.

Nu lijken die strepen niet zo spannend (wie kan er geen streepjes breien…), maar het interessante is dat de breirichting van de brede strepen anders loopt dan van de smalle streepjes. Er ontstaat een spel van steken opnemen, samenbreien en afkanten.

Bij de vierkantjes idem. In deze nine-patch zijn er horizontale en verticale strepen te zien. De ene recht gebreid, de andere alleen averecht. Elk volgend blokje wordt direct aan de vorige gebreid. Een heel gepuzzel, want soms moet je er twee recht samenbreien, dan weer twee averecht en waar begin je nu met een blokje. Neem je de steken op aan de achterkant of aan de voorkant?

Erg leuk om te ontdekken en de lessen te volgen. Les 8 lijkt me erg leuk, maar eerst nog 3 t/m 7. Geen werkje voor onderweg, dus vandaag gaat er in de auto een sok restant mee…op naar de Niagara Falls.

Voor Mr. X staat er inmiddels een nieuwe koffer klaar en we kochten extra labels om aan onze koffers te hangen. Krijg nu ook wel zin om weer naar huis te gaan. Hoe zou het met onze Nacho en Hope zijn? Gegroeid? Ondeugend geweest? 

Groet, Françoise 








Monday, August 22, 2022

Canada 21 augustus, dag 19

 Een rustige zondag met dezelfde herhalingen als gisteren. Een spannend boek uitgeluisterd terwijl mijn breinaalden maar bleven gaan. De tweede sok was bijna af gisterenavond, maar net niet helemaal. Dat heb ik dus eerst gedaan vanmorgen, zodat ik foto’s kon maken en ze kon inleveren voor de competitie. Dit blogje moest dus even wachten.


Een rustige vakantiedag, met overigens veel regen, heb ik dus goed besteed, terwijl ik mijn lijf de tijd gaf om te herstellen van de verkoudheid. Dat gaat helemaal de goede kant op!

De plannen voor deze maandag: koffer kopen voor Mr. X, nog een keer naar de Krispy Kreme en ik ga met de restjes wol proefjes breien uit mijn nieuwe boek. Ik heb nog een sok uit een vorige ronde die ik af kan maken, maar even genoeg sok gezien.

Groet, Françoise 

PS. Terwijl ik dit typ komt het bericht binnen dat mijn sokken zijn goedgekeurd! 

Sunday, August 21, 2022

Canada 20 augustus, dag 18

 Om te zorgen dat mijn verkoudheid snel over is, zodat we na het weekend nog een aantal leuke dingen kunnen ondernemen, was deze dag een dagje van rustig aan. Niet te veel prikkels en vooral veel dutjes. En hoe vreemd zit een mens in elkaar: als je geen tijd hebt wil je graag een hele dag lezen, breien en Netflixen. Als je daar alle tijd voor hebt, zit de dag er eindeloos uit en saai.

Dat moest anders vond ik en bedacht dat ik deze dag maar moest zien als een dag op een bedje op het strand: beetje lezen, beetje dommelen, breiwerkje mee, af en toe een drankje en verder niets. Het uitzicht is wat anders, maar dat is het enige.
De temperatuur buiten is aangenaam, dus het raam staat open en een zacht briesje waait naar binnen. De blaadjes in de bomen ritselen in de wind, vogeltjes zingen hun lied. Ik luister mijn luisterboek uit en ondertussen komt ook de eerste sok van het nieuwe paar af. Dat ging lekker vlot.
Na een kort dutje zocht ik op Netflix een serie om te kijken, niets bijzonders, ongecompliceerd: Young Sheldon. Beetje humor, afleveringen van 20 minuten. 4 seizoenen. Ik kan nog wel een sok vooruit.
Ik zette sok 2 op, een ander model dan de eerste. Deze ronde kon je kiezen: 2 dezelfde van de moeilijke of de makkelijke sok of van allebei 1. Dat laatste is het meest interessante, dus dat doe ik.

De tweede is met zijn parapluutjes en regendruppels toepasselijk op het weer hier in Georgetown. ‘S middags een beetje regen, maar vannacht heeft het een paar uur geregend. Ik kan het gras en de planten buiten bijna horen zingen, want ook hier is het warm en droog.

Mijn blogje weer geschreven, energieniveau al weer veel beter. Nog een dagje wat rust en verder breien aan mijn sok. Ook vandaag denk ik dat strand met een bedje er maar weer bij. Handdoek neerleggen om het beste plekje te reserveren is hier overigens niet nodig. 

Groet, Françoise 

Saturday, August 20, 2022

Canada 19 augustus, dag 17

 Deze dag namen we weer afscheid van onze familie. Bijzonder om bij ze op bezoek te zijn geweest en wat zie ik veel van mijn schoonmoeder terug in haar broer. Dezelfde humor, liefde voor de natuur en manier van op de bank zitten.

We worden deze ochtend nog verwend met vers fruit, een smoothie en later nog een groente sapje. Deels uit eigen moestuin. Ik krijg nog een vitamine drankje om snel weer op te knappen en dan vertrekken we naar het vliegveld.

Inchecken gaat vlot, de security duurt deze keer wat langer. Elke keer is het weer anders. Op Schiphol moet je hoge schoenen uit, dat heb ik in Canada nog niet gezien. Op Schiphol kun je de vloeistoffen gewoon in de tas laten zitten, in Canada moet het er uit. In Vancouver moest alles in een klein plastic zakje passen, bij vertrek naar Vancouver had ik alles los in de bak gelegd (bij gebrek aan een zakje).

De gezagvoerder voorspelde een bumpy-vlucht, maar dat viel gelukkig heel erg mee. Ik voelde me bij voorbaat al luchtziek worden. Door de verkoudheid is alles toch wat in de war. Het dalen vond ik geen feestje. Mijn oren hadden erg veel last van de luchtdruk en ik snap nu waarom kinderen soms gillen van de pijn. Echt heel naar. Gelukkig is dat snel voorbij en konden we zo naar de uitgang lopen. Geen customs (binnenlandse vlucht), geen bagage op de band (alleen handbagage). We spiekten nog even op we een verdwaalde rode koffer zagen staan, maar kwamen niet langs de internationale bagage banden.
Nu lekker een dagje rust, beetje breien en lezen.

Groet, Françoise 

Friday, August 19, 2022

Canada 18 augustus, dag 16

 Vandaag een dagje naar Vancouver zelf. Na al het reizen en de tijdsverschillen voel ik me niet helemaal fit, maar ja. We nemen eerst de auto en parkeren die bij een van de metrostations van de Sky Line. Vandaag verloopt het openbaar vervoer geheel naar wens.

Na de eerste wandeling naar een winkel op het lijstje van Mr. L wordt duidelijk dat de warmte me ook nog eens parten speelt. Het is me teveel. Wat te doen? Na een kop goede koffie en wat te eten nemen we de bus naar het centrum in de hoop op een bankje in een park. Ga ik daar zitten terwijl de anderen de stad verkennen. Het eerste parkje is niet zo geschikt…bij een kraampje wordt cannabis verkocht en op elk bankje ligt een dakloze te slapen. 

We gaan nog maar even verder. Bij een van de metrostations zijn ook wat bankjes in de schaduw van wat groen en ik besluit daar plaats te nemen. Al snel blijkt dat het bankje echt voor geen meter zit en er op liggen is al helemaal geen optie. Dat is waarschijnlijk ook precies de bedoeling.

Ik besluit toch maar een korte wandeling te maken en hopelijk een boekwinkel te vinden. Geen boekwinkel gezien, wel Hermes, Gucci, Cartier en wat chique hotels. Ik heb geen energie om het te vragen en koop een tijdschrift en wat te drinken/eten bij een kiosk.

Terug naar mijn bankje. Ik blader wat door mijn tijdschrift en wacht. Zelfs op dit korte rondje door de stad zie ik de verschillen met Toronto. Het leven speelt zich hier meer af boven de grond, het openbaar vervoer is een stuk beter en alles is een tikje moderner.

We moeten nog maar eens terug komen. Weer terug op ons logeeradres wordt ik volgestopt met vitamines, mineralen en een kruidenthee. Ik ga daarna naar bed in de hoop dat het snel beter zal gaan. Natuurlijk wordt ik tig keer wakker, ga ik er uit (honger, want niet gegeten, een appeltje is genoeg), ga ik weer terug.

En zo is het weer ochtend geworden, voel ik me in ieder geval niet slechter en realiseer ik me dat ik helemaal geen foto’s heb gemaakt in Vancouver. Weinig afbeeldingen dus. Vandaag vliegen we weer terug naar Toronto. Ik vermoed dat het slapen wordt in het vliegtuig in plaats van breien.

Groet, Françoise 

Ps. Nog altijd geen koffer.

Thursday, August 18, 2022

Canada 17 augustus, dag 15

In de ochtend kunnen we pas goed zien waar we hebben geslapen. Een huis op palen met een wirwar aan vlonders, steigers en mooie hoekjes. Er is een kas, hot tub en op ons eigen balkon een bad. We zijn natuurlijk heel vroeg wakker, maar draaien ons nog maar eens om.


Mr. X komt ons halen voor het ontbijt en we praten bij met de familie. Een nichtje arriveert. Zij zat om 6 uur in de auto om op tijd voor de koffie te zijn. De neef vertrekt weer na de lunch om op tijd te zijn voor vergadering ‘s avonds. Hoe bijzonder dat iedereen uren in de auto zit en vrij neemt om ons te ontmoeten.

We krijgen een kleine rondleiding door de omgeving. Ze wonen aan de rivier de Fraser (dat is waar wij aan slapen). En ze hebben hier een heuse dijk waar je overheen kunt wandelen. Volop bramen struiken en lathyrus.
Er wordt hier gejaagd op ganzen en eenden. Dat mag alleen vanaf het water en nu is het seizoen niet geschikt, maar in het najaar zijn hier heel veel ganzen. We zien de bergen in de verte en kunnen Mount Baker zien liggen in de Verenigde Staten. Onze neef woont en werkt in Whistler, een ski-resort in de bergen (in de zomer downhill mountainbiken), dat ligt aan de andere kant van Vancouver.

‘S middags rijden we naar de plaatselijke shoppingmall. De outdoor winkel maakt diepe indruk. Honderden hengels, een enorme keuze aan jachtgeweren, kleding, kampeerartikelen en laarzen die bestand zijn tegen extreme kou.
De mall zelf is voorzien van mooie details met kunst in het dak en dit dak is zoals een traditionele boten dok. De winkels verder natuurlijk vooral hetzelfde als overal.

Op weg naar de supermarkt stuitten we op een heleboel oldtimers. Zomaar geparkeerd. Blijkt dat ze hier iedere week staan om met elkaar over auto’s te praten. Mr. X heeft er uitgebreid rond gekeken en gepraat met de eigenaren. Die vinden het maar wat leuk dat een jongeman interesse heeft.


In de supermarkt even langs de chips. Ik vind de ketchup chips heerlijk, dus even iets te snacken meenemen. In de schappen ligt het merk Old Dutch. Ik ben natuurlijk nieuwsgierig naar de herkomst van de naam. Nederlandse familie, recept?
Maar nee, ze hebben deze naam ooit gekozen omdat Nederlands staat voor betrouwbaar en kwaliteit.

Ze smaken in ieder geval goed!

Groet, Françoise 

Wednesday, August 17, 2022

Canada 16 augustus, dag 14

De dag begon de rustig. Beetje uitslapen, blogje schrijven (ik weet dat er op wordt gewacht door familie, vrienden en mijn volgers. Fijn dat jullie mee genieten) en met een kopje koffie en een breiwerk op het balkon. Voor zolang als het duurt, want een korte onweersbui brengt wat druppels regen. Niet genoeg om het gras weer groen te laten worden, maar net genoeg om alles te verfrissen.

 

Ik brei rustig verder aan mijn sok uit ronde 3 van de SWC 2022. Deze tweede was nog niet af en ik wacht op de volgende ronde. De deadline voor ronde 4 was maandag en meestal duurt het een dag of twee voordat de volgende patronen beschikbaar zijn. Ik heb mijn garens en naalden ingepakt, zodat ik eventueel wel kan beginnen tijdens onze trip naar familie in de buurt van Vancouver.

Als ik besluit om nog wat resultaten van anderen te bekijken, zie ik dat de nieuwe patronen al online staan en dus besluit ik ze nog te downloaden voor vertrek en de eerste sok vast op de pennen te zetten. Dan kan ik straks op het vliegveld en tijdens de vlucht flink wat meters maken aan deze sok.

We vliegen met Flair, een Canadese maatschappij. Geen all-in prijzen, maar voor alles apart betalen. Tijdens het boeken hebben we betaald voor het inchecken van 1 koffer, maar we besluiten alleen handbagage mee te nemen. Alles onder controle… We vertrekken vanaf een klein vliegveld en daar had niets mis kunnen gaan met de koffer, maar toch…

Het inchecken van deze ene vlucht die nog in de avond vertrekt duurt lang, maar de security check gaat snel. We konden zo doorlopen…niet zo veel werk voor 5 mensen bij de security. De mensen voor deze ene vlucht komen met het tempo van het inchecken bij ze langs.

Ik installeer met met iPad, breiwerk en luisterboek op mijn telefoon in mijn stoel en heb bijna de hele vlucht gebreid. Dat schoot lekker op. Het eerste been is al bijna klaar.

In Vancouver werden we opgehaald door een neef. Direct gezellig als is het meer dan 45 jaar geleden dat ze elkaar gezien hebben. Het is inmiddels donker en we zien dan ook niet hoe de omgeving er uit ziet.
Mr. X slaapt bij de oom en tante en wij met z’n tweeën in een vakantiehuisje aan de overkant.

Natuurlijk moet er nog bijgepraat worden en om middernacht (Vancouvertijd) rollen we ons bed in. Ik ben inmiddels een beetje kwijt in welke tijdzone we leven en hoe laat het elders in de wereld is.

Ik word dan ook vroeg wakker, mijn maag knort. Gelukkig is er wat fruit om te eten en na een banaan ga ik weer terug naar bed. Ik kijk vast even naar buiten voor het uitzicht:

Niet verkeerd toch?

Na nog een uurtje slapen er toch maar uit, zodat we van de dag kunnen gaan genieten. Het wordt al warm…

Groet, Françoise

En: lang leve de WiFi overal…(and such nice passwords :-))


Tuesday, August 16, 2022

Canada 15 augustus, dag 13

 Deze dag een trip naar Toronto met als belangrijkste doel: een honkbalwedstrijd  van de Blue Jays. Net als in Nederland is het verkeer en parkeren in een grote stad lastig, dus was het plan om de auto in Oakville (gratis) te parkeren en dan met de trein te gaan. We kochten een dagkaart voor 4 voor een mooie prijs en hadden er zin in.

De rit naar het station is dan ook nog ruim een half uur. Auto geparkeerd en het juiste spoor gevonden. Maar geen trein. Wat vage omroepberichten  dat de treinen in beide richtingen op dit moment niet rijden en dat ze mogelijk te laat zijn en misschien zelfs geannuleerd worden. Er lopen mensen op het spoor, dus geen verkeer. We kunnen de mensen inderdaad zien lopen in de verte en als we de boel wat van dichterbij gaan bekijken, zien we aan weerszijden van het spoor veel politie, maar geen actie.

Wat te doen? Afwachten? We hebben nog de hele middag…maar ja, de berichtgeving is erg vaag en er lijkt weinig actie te zijn. We stappen dus in de auto en rijden richting Toronto en parkeren de auto bij Kipling om met de metro verder te gaan. Parkeren voor de hele dag is 6 dollar, dat valt mee en we kopen een dagkaart voor de metro: geen gedoe en vrij om tussendoor misschien nog een paar haltes met de metro te gaan.

De metro staat al klaar en we stappen in. Na een eerste stop wordt er door de bestuurder van alles omgeroepen dat niet te verstaan is. Hij praat veel te snel en veel te veel, maar voor de geoefende Canadese oren valt er uit op te maken dat de metro niet verder rijdt dan het volgende station en dat we verder moeten met de bus. Tussen de volgende 4 haltes rijdt er geen metro. Mededelingen worden niet gedaan, maar dat het niet gaat om een technische storing blijkt wel uit de agenten die de perrons afsluiten.

We proppen ons dus in de bus en laten ons een aantal haltes vervoeren. Dan stappen we weer op de metro en zijn we een aantal uren later dan gepland in het centrum van Toronto. Na het uitstappen beland je tussen de winkels ondergronds. De zoveelste shopping mall…die had ik wel even gezien en dus wandelden we bovengronds. Daar zie je bijna geen winkels. Vooral wat restaurantjes, maar geen terrasjes. Verder wordt er vooral gewerkt aan gebouwen en wegen en vind ik het geheel er nogal eentonig uit zien. Het bruisende leven is blijkbaar ondergronds, wel handig in koude winters en warme zomers.

Maar we fotograferen het stadhuis, zowel het oude als het nieuwe, kopen een frietje bij een food truck. Er stond een lange rij, dus ze waren vast goed. En dat klopte inderdaad. Heerlijke friet. We konden er weer even tegen.

Na wat kleine omzwervingen kwamen we om 16:00 uur bij het stadion van de Blue Jays. En hoe dichter we bij het stadion kwamen, hoe meer mensen we in een Blue Jays shirt zagen. Witte, donkerblauwe, lichtblauwe, verwassen of nieuw. Een simpel t-shirt of een officieel shirt met knopen. Diverse namen van spelers achterop. Soms alleen een pet en die zijn er ook in allerlei kleuren. Mr. X ging steeds harder lopen…er moest natuurlijk tijdig ook een shirt voor hem gekocht worden.

De keuze was enorm. Kies je kleur, kies je favoriete speler en vervolgens je maat. Zelf hield ik het bij een eenvoudig t-shirt, de mannen kochten ook nog een pet…Onze creditcard kreunde en steunde, maar hield stand.

Buiten werden de aankopen aangetrokken en liepen we een rondje om het stadion. De deuren gaan 2 uur voor de wedstrijd open en daar was het nog net iets te vroeg voor. Het restaurant van het hotel was echter wel al open en dan kijk je vanuit grote hoogte uit over het stadion. Hoe gaaf om daar even te zitten tussen andere fans, variërend in leeftijd van 3 tot 90 (zoiets), gezinnen, groepje vrienden. Echt een familiesport.

Daarna in de rij voor een Security check, tassen worden bekeken en zelf door de scanner. Gelukkig alles OK, mijn breiwerk had ik uit voorzorg thuis gelaten. Eenmaal in het stadion heb ik ook helemaal geen tijd om te breien, want er is zoveel te zien. Ziet er toch wat anders uit dan het honkbalveld in Boxtel of andere clubs waar ik al menig uurtje heb gezeten. We hebben werkelijk prachtige plaatsen, rij 8 in de buurt van het derde honk. Via via kregen we kaartjes voor deze plaatsen, anders hadden we ergens bovenin gezeten. Dus nog heerlijk hartelijk dank voor de kaartjes. Alle acties op het veld waren goed zichtbaar en vooraf al leuk om te zien hoe het veld geprepareerd werd. We telden 10 mannen die het gravel harkten, de laatste steentjes uit de (kunst)grasrand veegden, de lijnen werden nog even aangescherpt, vervolgens werd het gravel vakkundig nat gesproeid en werden alle trainingshekken het veld af gereden. 

Tijdens het inslaan werd er menig bal het publiek ingeslagen en een hele schare kinderen had zich strategisch opgesteld om een bal te kunnen vangen vanaf de eerste ring. Ze stonden daar goed voorbereid met handschoen aan… Vanaf onze plaatsen hadden we niet alleen een mooi uitzicht op het veld maar als we omhoog keken zagen we CN Tower. Het was prachtig weer, dus het dak van het stadion was open.

Iets eten voor de wedstrijd was ook wel fijn…dus werden er drankjes gehaald (refill bekers: een keer betalen en dan steeds laten bijvullen) en enorme hotdogs. Zie je de rietjes er naast liggen? De maat van deze broodjes hotdog is 1 feet. Een feet is 12 inch. Ik vergelijk dat dan altijd in gedachten met een gangbare quiltliniaal om de verhouding te begrijpen. Ik bedoel dan de liniaal van 12 x 6 inch (ongeveer 30 x 15 cm).


Geen foto’s van de wedstrijd, dat kun je niet goed vastleggen. Dat gaat te snel en zegt vervolgens weinig. Maar wat een sfeer. Elke speler heeft een muzieknummer waarmee hij zijn opwachting maakt als hij aan slag is. Klein stukje van het nummer wordt dan gespeeld. En ook tussendoor zijn er allerlei muziekjes die het publiek enthousiast maken, gaat er een wave door het stadion en bij een home run van de sterspeler van de thuispartij gaat de lichten aan en uit, extra muziek etc. Wat een belevenis.

Sommige acties van fans begrepen we niet. Toen een van de spelers van de Orioles aan slag was, werd hij door het hele stadion uitgejouwd. Een flink Boe-geroep. Wij moesten er om lachen, want we snapten er helemaal niets van…Inmiddels heb ik het even opgezocht en dit gaat terug tot een wedstrijd in 2016 waarbij spelers met elkaar op de vuist gingen en deze speler begon. Alle verhalen lezend snap ik de reactie van de fans.

Helaas geen winst voor de Blue Jays, maar vanavond kunnen ze in de herkansing. Teams spelen drie dagen op rij tegen elkaar. Voor een doordeweekse avond was het nog best druk in het stadion, maar zeker niet vol. Hoe indrukwekkend zal dat zijn? Een deel van de toeschouwers is al vertrokken voor het einde van de wedstrijd, morgen weer een werkdag waarschijnlijk en misschien wel weer naar de wedstrijd.

Inmiddels was het donker en met al die andere duizenden fans zochten we onze weg naar de uitgang en liepen we richting Union station. Auto’s stonden in de file vanuit de parkeergarages en politie regelde het verkeer. Al snel mengde het honkbalpubliek zich met vooral meisjes in uitgaans-outfit. Glitters, boa’s, veel topjes en vooral heel veel meisjes…Ook zij kwamen duidelijk van een evenement, maar wat? Ik zag wat tasjes die duidelijk van het evenement moesten zijn en maakte op dat het om Love on Tour 2022 ging. Even googelen bracht me bij het concert van Harry Styles. Ging bij mij nog geen lichtje branden, maar hij was een van de jongens van One Direction. Aha.

Gelukkig hadden we al een kaartje voor metro, hoefden we daar niet voor in de rij. Als haringen in een ton stonden we vervolgens in de metro, maar de reis terug verliep vervolgens zonder enige tegenslag. Om 1 uur rolden we ons bed in, vol indrukken na deze bijzondere belevenis.

Vandaag in de ochtend rustig aan, beetje uitslapen, koffie in de zon, beetje breien en dan later op de middag pakken we bagage in voor een paar dagen: we vliegen “even” naar Vancouver om daar ook nog familie te bezoeken. We overleggen over de hoeveelheid bagage. We hebben betaald voor 1 koffer naast de handbagage, maar neigen naar alleen handbagage. Eens kijken of we een kleine koffer kunnen lenen van onze gastheer of dat we alle drie genoeg hebben aan een rugzak.

Groet, Françoise 
















Monday, August 15, 2022

Canada 14 augustus, dag 12

 De zondag begon rustig: beetje lezen, luisterboek, breiwerk (nog een tweede sok van de vorige ronde), ieder ontbijt op zijn eigen tijd. Genieten van het zonnetje, kopje koffie en het verdedigen van mijn doughnut, want er wordt op geloerd.

Ons uitje van de dag was naar een lokaal festival. In Acton wordt het leather festival gehouden. De naam doet vermoeden dat er leren producten worden verkocht, die zijn er ook, maar verder is het vooral een markt met kraampjes van lokale organisaties zoals de scouting, rotary en de brandweer. Brandweermannen spelen een spelletje met kinderen en er staat een oude brandweerwagen.

Natuurlijk staan er ook nieuwe en de neus van deze wagen is zoals de neus van de meeste vrachtwagens hier. Deze is nog niet eens zo heel hoog, maar ik vind ze allemaal erg indrukwekkend als je ze ziet rijden.

De naam leather festival is afgeleid van de industrie die hier van 1842 tot 1986 werd uitgeoefend. De plaats stond bekend om het kleuren van leer. De bossen met de juiste bomen voor kleuring en water was volop voorhanden.

Naast de kraampjes met eten, zomer hoeden, t-shirts en armbandjes staan er ook oude auto’s. Die moeten natuurlijk even goed bekeken worden.

Van indrukwekkend onder de motorkap tot een prachtig interieur. Mooi hoor, die kleuren leer voor de bank en de deurbekleding.

Van wat minder oud tot echt oud…

Het was geen festival om uren rond te lopen, dus terug voor een verder luie dag. Nou ja, lui? Ik pakte mijn applicatie werk erbij en zette wat steekjes. Weer een volgend blokje af.

Daarna ging de BBQ aan. Hier ligt de kipfilet op de gril samen met de ananas. Bij ons gaat er vaak veel vlees op de gril, hier is het gewoon een andere manier van het stukje vlees bereiden. De meeste mensen hebben een BBQ op gas en ja, ook op je balkon. De huizen in deze straat hebben allemaal een balkon aansluitend aan de eetkamer/keuken. De tuin ligt lager en bereik je vanuit de basement/tuin kamer.

Wist je dat hier alle meters voor gas en elektra buiten zitten? Hier zitten ze naast de voordeur. Niet echt mooi, maar wel handig voor het opnemen van de stand. Daar komt iemand voor langs, wij geven dat zelf digitaal door en hebben af en toe een controle.
Wat hetzelfde is, is de afval scheiding: dat is per gemeente verschillend!

Groet, Françoise