Op naar....

Drukke weken en volle weekenden: we werken naar het einde van het schooljaar toe en in groep 8 brengt dat de nodige activiteiten met zich mee..Deze week 4 avonden een kindgerelateerde activiteit: honkbalwedstrijd, eindtoneelstuk, voorbereidingen afscheid en een ouderbijeenkomst op de middelbare school.

Niet alleen voor ouders druk, maar ook voor Mr. X. Hij had immers die honkbalwedstrijd, moest een toneelstuk opvoeren en op woensdagmiddag kennismaken met zijn nieuwe klas. Morgen afscheid van een juf die met zwangerschapsverlof gaat en zo is de week alweer om.

Vorige week op Hemelvaartsdag stonden we om 8.00 uur in Vorstenbosch om daar te wandelen. Deze keer een georganiseerde tocht. We hoefden alleen maar de bordjes te volgen...en kilometers te maken.

De start was op de kermis, onze afstand: 27,5 kilometer.

Hier het vertrek, de kraam met suikerwerken nog dicht, maar zeker open bij onze terugkomst: een beloning in het vooruitzicht.

Het leuke van zo'n tocht is dat je mensen ontmoet met hetzelfde doel: trainen voor de Vierdaagse.

We liepen de eerste 17 kilometer met een aardige meneer, die ons van alles vertelde over zijn ervaringen van de Vierdaagse, uitleg gaf over de kleuren van de bewegwijzeringsbordjes en samen hielden we de gang er goed in.

Af en toe werden we ingehaald: sommige mensen hebben echt een hoog tempo!

Deze keer geen pijntjes in mijn knie, die raakt getraind, maar mijn spieren protesteerden behoorlijk...

Misschien was een korte broek toch niet zo'n goed idee, al had ik er met lopen absoluut geen last van.

Maar ook dat hoort bij het trainen, hoe veel laagjes bij welke temperatuur, hoeveel eten mee etc.

We kregen bij de start nog wat lekkers mee voor onderweg en op twee rustpunten was koffie en thee.

Niet te lang blijven zitten is het devies!

En na afloop natuurlijk nog een rondje kermis: knalerwten winnen en een kaneelstok.

Zaterdag was het een stuk warmer en ging ik om 6.30 uur al een stuk lopen, zodat ik om 8.00 uur gewoon de zaterdagboodschappen kon gaan doen...en een heerlijk lange dag had.

Hier het ochtendgloren en kon ik ook genieten van een compleet vogelconcert.

Een lang weekend nodigt ook uit tot spelen: hier een complete parkeerplaats op de bank: geen plaats meer om de benen uit te strekken. Hoe heerlijk dat er nog zo gespeeld wordt!

En nog even een foto van deze prachtige pioenroos: genieten van de bos die ik vorige week kocht op de markt.

Ook komend weekend weer een volle agenda: een volgende honkbalwedstrijd, zondag 30 kilometer lopen (dus vroeg op en weer een georganiseerde wandeling), maandag op pad met de crew van het groep 8 kamp. Alles voorbereiden: wat gaan we doen, koken, regels (want waarom mogen er geen mobieltjes mee...)

Druk, maar ook ontzettend leuk allemaal...bijzondere weken zo eind groep 8. We nemen afscheid van de basisschool. Daar heb ik als klasse-ouder heel veel tijd ingestopt, school was niet om de hoek, dus is er heel wat afgereden om te halen en te brengen. Ik verheug me op het komende schooljaar, waarin deze taken wegvallen en ik de vrijgekomen tijd met andere zaken kan vullen.

Daar maak ik me geen zorgen over...

Groet,

Françoise

Wandelen en inspiratie

Voordat we vandaag weer op pad gaan om onze kilometers te maken, is er nog tijd voor een blogje en wat ontwerptijd. Er spookt vanaf heel vroeg deze ochtend een patroon door mijn hoofd. Dat moet er zo dadelijk maar eens even uit.

Vorige week liepen Mr. X en ik vanuit Vught naar Boxtel (met omweg om aan de kilometers te komen). We gingen naar het Oertijdmuseum. We rijden daar wekelijks langs en waren er nog nooit geweest. Vanuit de auto zie je de dino's staan in het bos en we wilden ze nu wel eens van dichtbij bekijken.

Eerlijk gezegd viel het ons wat tegen, binnen was het interessant, buiten wat minder...Het zal wel met de leeftijd te maken hebben. We waren er dus sneller klaar dan verwacht en gingen weer op weg naar huis. Goede timing want we waren voor het onweer thuis.

Landgoed Eikenhorst

Je moet onderweg goed opletten waar je loopt: soms boomwortels, kuilen in de weg, maar ook rupsen. Aan een struik hingen lange draden vol met rupsen, op weg naar boven. We waren gelukkig oplettend, je zal ze maar in je gezicht krijgen...Brrr.

Heel veel rupsen aan een draadje

In Boxtel liepen we langs een tuin met naald en draad, daar moesten we natuurlijk ook even een foto van nemen. Woonhuis en atelier van een coupeuse.

Dat was allemaal vorige week. Gisteren keek ik naar de tuin: zucht, daar moet/wil ik nog zoveel in doen. Gisteren keek ik naar de stapel schone was: zucht, die moet/wil ik nog opvouwen...

Maar blessures verhinderen daar enige daadkracht in. Het gaat inmiddels veel beter met mijn schouder, al is het beter als mijn muis nog even links blijft liggen. Naast de pijnlijke rechterschouder werd ik vorige week aan mijn linkerhand geopereerd: in mijn handpalm zat een cyste. Niet een echt praktische plek, dus deze moest eruit.

In plaats van een cyste heb ik nu vijf hechtingen en een pleister (en natuurlijk nog enige gevoeligheid), daar kun je dus ook niet mee de tuin in of de was opvouwen.

Ik voelde mezelf heus een beetje zielig en vond dat ik een oppepper had verdiend. Op naar 's-Hertogenbosch met wat geld in mijn portemonnee op te verbrassen. (ik heb toch een gat in mijn hand :-) )

Hier de buit:

1. Een bakboek, lekker om te lezen en binnenkort wat uit te maken

2. Bij mijn favoriete theewinkel, Simon Levelt, even mijn favoriete thee gehaald. Een theeplantje als cadeau.

3. Gevaarlijke winkel: Dille & Kamille, wat nieuwe lepels en bakplaten voor de pizza.

4. Op de markt een bos pioenrozen. Die blijven toch prachtig. Toen ik de nog de winkel in Den Bosch had kwam ik elke zaterdag op de markt en kocht ik bloemen. Uiteraard ging ik naar mijn eigen kraam en wat leuk dat je dan herkend wordt.

5. Tot slot nog even naar de quiltwinkel. Ik mocht twee lapjes kopen voor mijn nieuwe ontwerp: 1 oranje en 1 groene (later meer hierover). Natuurlijk was het niet: even twee lapjes en weer weg. Ik kon zo aanschuiven bij de bee voor een kopje thee en een gezellig praatje. Dames, het was leuk jullie te ontmoeten. 

De buit

De lapjes nog even in beeld

Nu aan de slag met de wandelroute van vandaag; met een omweg naar Den Bosch. Daar nog wat doelen: telefoonabonnement voor het kind (ja, ja bijna middelbare school...), 

En als er nog tijd over is voordat we vertrekken: beetje was opvouwen en aan de slag met mijn quiltontwerp.

Fijne dag,

Françoise

Stukje schrijven

De nieuwe Quilt & Zo is uit, met daarin mijn column. Aangezien het al weer even geleden was dat ik het heb geschreven was het leuk om te lezen. En gedrukt is het toch anders dan op je scherm.

Deze uitgave is een Tassenspecial, er staan veel leuke projecten in, van groot tot klein.

En om het verhaal over de tassen compleet te maken hierbij een foto van mijn cognackleurige tas.

De sjaal staat er goed bij, geheel toevallig een mooi setje.

Ik heb veel plezier van mijn tas. Alles past er in voor een werkdag: van laptop tot broodtrommel.

Het wikken en wegen was de moeite waard, fijn model, fijne kleur. Zakelijk genoeg...etc. etc. De perfecte tas dus. Mist alleen nog een etui voor mijn pennen: die moet ik dan zelf nog maar even maken. Inspiratie genoeg voorhanden in het nieuwe tijdschrift.

Tijd om na te gaan denken over een volgende column: niet voor het volgende nummer, maar voor het nummer daarna...Regeren is vooruit zien zeggen ze en dat geldt ook voor het maken van een tijdschrift. Je loopt altijd vooruit op de seizoenen, dus terwijl de zomer nog moet beginnen, denk ik na over een stukje voor publicatie aan het einde van de zomer als de scholen weer beginnen en ook het quiltseizoen weer start (als er al sprake is van seizoenen).

Fijn weekend,

Françoise

Hoogste tijd voor mijn Dear Friends

 Vijf jaar geleden begon ik aan mijn variatie van de Dear Jane, genaamd Dear Friends. Blokken waarin lapjes gebruikt worden van vrienden, restjes uit mijn voorraad, blokken uit de originele quilt en blokken uit andere projecten.

Twee jaar lang heeft dit project stil gelegen, maar gisteren heb ik de spullen weer eens bij elkaar gezet. Even zoeken waar ik ook alweer gebleven ben, blokjes in wording...

Waar zijn in hemelsnaam de punten die ik toch echt al gesneden had voor een zijde...

Heel veel overhoop gehaald en nu bezig om de administratie van de blokjes bij te werken...

Dear Friends 026  B-9 Tinker Toy

 Het is echt veel verstandiger om een project als dit niet zo lang in de kast te laten liggen, het kost zo veel tijd om weer de draad op te pakken, maar goed ik heb hem weer gevonden en maakte gisteren blokje nummer 28. Even een makkelijke voor het goede gevoel...

Dear Friends 027 B-2 Sweet Tater Pie

 Meteen maar even mijn blog bijwerken en ben weer helemaal geïnspireerd door al die leuke lapjes. Ook spookt er al een paar weken een ander (nieuw) project door mijn hoofd. En terwijl ik gisteren door mijn restjes bakken roerde, groeide ook dat idee uit.

Dear Friends 028 M-12 Hopscotch

Gauw opschrijven, want ik mag er nog niet aan beginnen...eerst wat applicatierwerk doen en een column schrijven voor Quilt & Zo. Daar ga ik morgen voor zitten, het onderwerp heb ik, nu nog op papier.

Nu eerst dit digitale dagboek bijwerken met oude en een recent blokje van mijn Dear Friends.

Even zonder verhaal, die moet ik nog even ergens opduikelen.

Quiltgroet,

Françoise

Vught-Efteling

Aan het begin van elke wandeling (en die worden steeds langer) verzucht Xander waarom hij toch bedacht heeft dat hij de Vierdaagse wil lopen...Tja, ik snap het wel, maar er zal toch echt getraind moeten worden (vooral door mij dan, denk ik zo) en afzeggen is alleen een optie bij blessures...

(meedoen is bepaald niet gratis, dus ik vind dat je dan wel een heel goede reden moet hebben om niet te gaan)

Zondagmorgen lieten we ons even buiten Vught droppen om vervolgens met de benenwagen naar de Efteling te gaan. Een tocht van zo'n 20 km. En eenmaal onderweg is het ontzettend leuk en gezellig.

We zien prachtige plekjes, hieronder een doorkijkje op een landgoed.

Na 10 km, dus mooi op de helft strijken we neer bij De Rustende Jager...waar het op zondagochtend alles behalve rustig is! Vaste zondagse gasten in hun nette kleding, fietsgroepjes (ik moet meteen aan mijn vader denken als ik die mannen zie: strakke pakjes, onhandig lopend op hun fietsschoenen, helmen, het karakteristieke gebaar om iets uit je zak op de rug te pakken en de grote zakdoeken om je neus te snuiten), wandelaars, hondenuitlaters en de ruiters.

We hebben verbazingwekkend snel onze bestelling! chapeau voor de bediening, we kunnen snel weer op pad.

Na deze heerlijke versnapering aan de rand van de Loonse en Drunense duinen wacht ons een zwaar gedeelte van de tocht: het mulle zand...maar onze schoenen zijn er tegen bestand.

Ik had mijn nieuwe schoenen aan en ze deden goed hun best. Geen blaren, maar vooral lekker op gelopen. En ook onze nieuwe sokken (echte wandelsokken) zijn goedgekeurd.

Je zou bijna denken dat als je hier het duin oploopt, dat je dan de zee er achter zult zien...

Maar dat is dan toch niet het geval...

Na enige tijd door het zand gaat onze route weer het bos in, fijn dat loopt iets minder zwaar.

Even later stuiten we op een monument ter nagedachtenis aan veertien jonge mannen die hier ter dood zijn gebracht in 1944. Ik vind het altijd weer aangrijpend en lees de plaquette, met uitleg, voor met een brok in mijn keel.

Ik ben me weer goed bewust van de vrijheid waarin wij mogen leven, waarin wij onze mening mogen geven en onszelf kunnen zijn.

Tijdens het wandelen kijken we vooral niet naar het aantal kilometers dat we per uur lopen. Dat komt met de Vierdaagse vanzelf goed. Daar ga je niet stil staan om naar een meikever te kijken, een rieten dak te bewonderen bij een modern huis, dennenappels te rapen of eens even te kijken wat er onder deze boom allemaal woont.

Het tijd nemen voor alles onderweg maakt deze wandeling tot een avontuur met verhalen aan de eindstreep, waar we hebben genoten van alles wat we tegenkwamen onderweg: de mountainbike-routes, de spanning als je net wat anders loopt dan gepland...mama, volgens mij zijn we verdwaald....maar nee dat was natuurlijk helemaal niet zo, deze moeder heeft een goed richtingsgevoel en kan uitstekend kaartlezen...

En tot slot was daar de beloning; we zagen en hoorden de Efteling! Nog even om het park heen lopen naar de entree. En dan uiteraard: zo snel mogelijk naar de achtbanen, waar Mr. X op afrende en ik neerzeeg op een bankje: even de spieren rekken en strekken! Om daarna weer op te staan en naar de volgende attractie te lopen.

Na een paar uurtjes Efteling konden we nog eens 4 kilometer bijschrijven op de gelopen afstand...

En kijken we terug op een dag vol belevenissen en is het zuchten in de ochtend allang vergeten.

Deze keer een wandelgroet,

Françoise