Thursday, January 31, 2019

Rustig aan, steek voor steek

Het nieuwe jaar begon ik met goede voornemens. Eén van deze voornemens was om goed voor mezelf te zorgen. Dat betekent dus in eerste instantie actie voor mijn schouder! Dat wilde nog maar niet verbeteren, al waren de sessies bij de Cesastherapeut wel erg zinnig. Het werd in ieder geval niet erger en het wandelen elke dag (bijna elke dag) is goed voor mijn lijf en schouder.

Zo zat ik dus op 3 januari bij de huisarts met mijn schouderklachten en nam ik ook meteen de knobbel in mijn linkerhandpalm mee. In de revisie, APK-beurt, of zoals mijn collega's zeiden: tijd om wat bugjes te fixen.


Voor mijn schouder moest ik eerst maar eens een echo laten maken. De uitslag is inmiddels bekend: een chronische peesontsteking en als gevolg daarvan is alles in mijn schouder muurvast gaan zitten. Niet een beetje vast, maar echt muurvast.Heleboel bewegingen kunnen prima (zoals schakelen in de auto), maar een elastiekje in mijn haar of mijn schort vastknopen op mijn rug is echt een lastige opgave. Het gaat gewoon niet, zo raar.

Dat betekent dus nu weer naar de fysio: langzaam mijn spieren losmaken en weer oprekken. Oefeningen doen en nog steeds geduld hebben en niet te veel handwerken (dat vindt de ontstoken pees niet fijn).


Voor de cyste in mijn hand: hup, naar het ziekenhuis. Was er nog nooit geweest, in het Jeroen Bosch. Keek maar eens met mijn kennersblik (ooit werkte ik in een ziekenhuis) naar vloeren, bewegwijzeringsbordjes en eventuele stofwolken.
Ze kunnen de cyste makkelijk weghalen, dat zal ergens eind maart/begin april zijn. Heb er gelukkig niet zo heel veel last van: het voelt alsof er een knikker onder mijn hand ligt als je de hand plat op tafel legt. Je begrijpt dat je dit vooral voelt bij het vastpakken van stuur, deurklink of poetslap, maar bij het handwerken en computerwerk is dit gelukkig geen belemmering.


Aangezien er toch af en toe wel wat gehandwerkt moet worden, pakte ik mijn breinaalden op.
De handschoen begon ik met een kleine rondbreinaald. Reuze handig, lekker doorbreien, maar dat doorbreien: dat vindt mijn schouder dan weer niet leuk.
Toen de bamboebreinaalden maar eens gepakt: voor de vingers heb ik die hoe dan ook nodig. 
En wat schetst mijn verbazing dat dit beter uitpakt. De naald rust ook om mijn pink bij het vasthouden en dat geeft een stuk minder verkramping. En ik moet natuurlijk elke keer die naalden wisselen, ook dat geeft een andere spierbeweging.

En zo komt er toch heel langzaam wat tot stand! Morgen weer een ander kleurtje voor de volgende vinger. En dan aan de tweede beginnen. En die wordt niet hetzelfde als de eerste. De sjaal waar ze bij horen heeft ook heel veel verschillende patronen en technieken: eens kijken welke ik zal gebruiken.

Veel handwerkplezier,
Françoise

Sunday, January 20, 2019

Sentiment

Allereerst hartelijk dank voor alle lieve reacties om mijn vorige blog. Zowel hier als op Facebook en op WhatsApp ontving ik vele lieve woorden van vrienden, bekend en minder bekend. Het is fijn te merken dat zoveel mensen even met je meeleven, samen stil staan bij een verlies. Het geeft troost en verbindt.

In mijn laatste blog van het jaar schreef ik over mijn goede voornemen om dit jaar de zolder op te ruimen en al mijn ordners door te spitten...Best een klus, die ik niet moet uit stellen tot de zomer, want dan is het veel te heet daar onder de balken. En aangezien een hele dag in het weekend op de bank met een handwerk nog steeds geen goed idee is, is opruimen een schone taak. Alhoewel, schoon...dat is het niet echt in de bergruimte op zolder.

Ook ik keek op Netflix naar de serie over het opruimen met Marie Kondo. Haar methode pas ik niet letterlijk toe, dan mag je wel vakantie nemen om de klus te klaren. Ik haal er de ideeën uit die mij aanspreken en pas ze toe. Zo vouwde ik de vaatdoekjes anders op (pasten ze beter in de kast) en ik legde ze op kleur. Het lijkt zo overdreven, maar het maakt wel blij. En waarom ook niet? De kleurpotloden in hun doos liggen ook op kleur. We bewaren lapjes op kleur, dus ook de vaatdoekjes en theedoeken moesten er aan geloven.

Bij het opruimen vorige week kwam ik een envelop tegen...geen idee wat er in zat, maar het bleken dus felicitatiekaarten te zijn bij mijn geboorte. Grappig om de formele teksten te lezen en dan de formele kaartjes erbij waar de gegevens van de afzender op stonden.


Bovenstaand kaartje met de naalden en wol getuigen van een vooruitziende blik...
De drie onderstaande zijn duidelijk van dezelfde ontwerper en waren vast populair in de jaren 60.




Tja, en wat nu te doen met deze kaarten? Wegdoen, bewaren? Aangezien ik er echt blij van werd om ze te zien, mogen ze blijven. Ik heb ze allemaal weer terug gestopt in de grote envelop en deze op een stapel "nog verder opruimen" gelegd. Ik weet wel in welke doos ik ze ga stoppen, maar die staat helemaal achterin de bergruimte. Eerst nog zo'n 30 dozen te gaan voordat ik daar ben.


Ook de eerste ordners heb ik in mijn handen gehad. Er staan er nu 10 klaar om onder handen genomen te worden. Stickers met nummertjes erop...De eerste drie heb ik gezien. Met de eerste was ik binnen 5 minuten klaar: zat bijna niets in. De andere twee heb ik doorgenomen. Er zaten o.a. borduurpatroontjes uit de Libelle en Margriet uit de jaren 90 in. Een deel van de patronen mag weg, maar van de meeste word ik blij als ik ze zie. 

De kop is er dus af. Als ik alle handwerkspullen op zolder heb uitgezocht (nog 2 dozen te gaan), dan kan ik een paar dozen met deze spullen naar het goede doel brengen en ook de kinderboeken moeten dan het huis maar eens verlaten. Dan is er op die plek ruimte voor andere spullen. 
Een volgend goed moment om te ontspullen is Koningsdag!
Deze week nog wat spullen naar de Kringloop, zodat we ook echt ruimte zien ontstaan.

Wordt vervolgd, want er zijn nog heel wat verhalen te vertellen over de schatten van de zolder.

Liefs,
Françoise

Sunday, January 13, 2019

Afscheid

Het jaar begonnen we zo mooi: een gezellig samenzijn bij mijn schoonouders. De beroemde oliebollen, appel- en bananenflappen van mijn schoonmoeder zoals altijd op tafel. Mr. X stak zijn vuurwerk af en we deden een spelletje.

We konden niet bedenken dat we een paar dagen later afscheid moesten nemen van mijn fantastische schoonmoeder. Op 5 januari overleed ze. En wederom is het bijna niet te begrijpen dat het zo snel kan gaan.
Altijd stond ze voor ons klaar: oppassen, logeren, Carnavalkostuums, kostuums voor toneel op school, verstelwerk (dat kon je gerust brengen, ze vond dat leuk om te doen...echt waar).
We zullen haar ontzettend missen. Mr. X en ik hebben ons voorgenomen dat wij nu maar de oliebollen moeten gaan bakken...
En ook zal ik al het verstelwerk voortaan met een glimlach doen, in herinnering aan Jannie.

Komende woensdag zou ze 80 zijn geworden.

Met Mr. X kwamen de afgelopen week natuurlijk ook weer allerlei levensvragen langs. Het derde overlijden binnen een jaar dat een grote impact op hem/ons heeft.
Eén van de vragen is dan: Is er een hemel en als die er is: zouden Opa en Oma elkaar dan ontmoeten en samen schaatsen kijken? 
En zo heeft hij zijn eigen rituelen om te gedenken: Bij de uitvaart van mijn vader namen we wat bloemen mee naar huis uit het bloemstuk dat op de kist lag en ook nu bij mijn schoonmoeder heeft hij gevraagd om een paar bloemen. Die staan nu ook op zijn kamer.
Maar ook kun je een mooie afspeellijst op Spotify maken, waarbij het heerlijk is om te huilen, maar waarbij je ook heel hard mee kunt zingen (in de auto)Bijvoorbeeld  bij Leef van Hzes jr.:
 Leef, alsof het je laatste dag is...

Liefs,
Françoise