4daagse 2023 deel 6

Opeens is daar dan alweer de laatste dag. Mijn voeten zijn uitgerust en ik neem me voor ze vandaag te verwennen met geregelde rustpauzes, waarbij de schoenen uitgaan en ik beginnende verkramping er even uit masseer. Dat lijkt me de juiste tactiek om deze dag zo soepel mogelijk door te komen. Van vorig jaar weet ik nog de fijne plekjes om te pauzeren, ervaring is zo handig.

Dus een korte stop voordat ik de dijk op ga. Die is zo’n 7 km lang en daarna de brug over langs de snelweg. Dat is nog eens 20 minuten lopen. Daarna een veldje waar veel lopers neerploffen, soms fans ontmoeten en waar de vrachtwagenchauffeurs luid toeterend lang rijden. Even de ogen dicht en de voeten rust.

Daarna volgt Linden met zijn mooie decors en een rustig stuk door natuurgebied. Helaas geen waterpunt, het duurt lang sinds de vorige post en in Beers zijn geen bewoners met tuinslangen te vinden. Geluukig even daarna wel. Hoe lief dat bewoners langs de route de lopers voorzien.

Dan volgt Cuijk, mentaal even schakelen naar de drukte, zodat ik er ook van kan genieten. De route komt samen met die van de 50 km en we staan stil voor het spoor. Ook voor lopers geldt: spoorwegovergang altijd vrijhouden. Om dit voor elkaar te krijgen staan er potige, strenge verkeersregelaars klaar. Bijna schouder aan schouder, om ook een half detachement militairen tegen te houden. De rest moet maar wachten aan de overkant.

In Cuijk is het langzaam lopen tussen de dranghekken door met daar achter al het publiek. Op weg naar de ponton, neergelegd door de genie, om de overkant te bereiken. Weer een mooi moment om even neer te strijken. Beetje kletsen met de mensen naast je en waar nodig worden pijnstillers gedeeld.

Langzaam wordt de lucht grijs, wolken pakken zich samen en als de eerste druppels vallen worden jassen en poncho’s te voorschijn gehaald. Het stort even later van de regen, vooral sneu voor het publiek!

Door de regen verliep ook mijn laatste rust op zo’n 8 km van de streep niet zo als bedacht. Niet nog even rustig zitten met de schoenen uit,  maar in plaats daarvan een appje naar de familie vanuit een droge Dixie. Er stond niemand te wachten, anders zou ik dat niet hebben gedaan.

Toch maar verder gelopen, al vonden mijn voeten dat niet fijn. Ze verkrampten weer, dus later toch nog even 5 minuutjes zitten. Schoenen wat losser en dan maar doorlopen. Die laatste kilometers zijn nog lang, maar ook wel fantastisch. Ik had gelukkig nog de energie om hier volop van te genieten. Al die mensen langs te kant, die staan aan te moedigen, te zingen, te feesten: niet alleen voor hun bekenden, maar voor iedereen die langs loopt. Zo bijzonder dat je daar op straat loopt, de mensen op hun balkons ziet staan, achter het hek uitkijkend naar bekenden, de gladiolen en de studenten boven op het dak.

Tenslotte nog langs de tribune waar de marsleider staat, burgemeester inmiddels niet meer, commandanten, sponsoren etc. En dan die laatste bocht om..de finishvlag in zicht, die laatste honderd meter. Het besef dat je het haalt, de mensen die foto’s maken, filmen en een traantje wegpinken. Met nog iets meer energie over dan vorig jaar haalde ik mijn beloning op: niet meer dan een 3tje om op mijn medaille van vorig jaar te spelden.

Op zoek naar mijn fiets (in welk vak staat hij vandaag ook al weer?)en dan naar huis. O, o, dat is het moment dat alles pijn gaat doen. Thuis de schoenen uit en de kramp schreeuwt uit al mijn voetspieren. Ik weet niet wat ik met ze aan moet. Ik masseer en ga maar snel in een warm bad: goed voor de spieren en de tape afweken.

De kramp laat zich echter niet zo maar verjagen, dus ik strompel wat heen en weer om mijn spullen in te pakken, kan met moeite aan tafel blijven zitten om te eten. De bank is niet fijn, dus dan maar weer even op bed. Ik doezel weg en probeer niet aan de kramp te denken. Uiteindelijk dan maar naar huis: al mijn zooi in de auto en we vertrekken. We kruisen Via Gladiola waar inmiddels de dranghekken worden verwijderd en de schoonmaak langs rijdt.

De A326 op, we rijden onder een weg door waar ik liep op de 2e dag en eenmaal thuis ga ik direct naar bed. Uitpakken komt morgen wel. De nacht brengt onrust met kramp, stijve spieren en niet weten hoe je in bed moet liggen. Dan maar op de bank waar onze twee boefjes mij direct gezelschap komen houden. Ze liggen met zijn tweeën boven op mijn benen. Ik val in slaap, wordt om 4 uur weer wakker (ander ritme), strompel naar de keuken om wat te drinken en te eten, terug naar de bank, weer installeren, poezen weer er boven op en verder slapen.

Om 9 uur was ik toch echt wel wakker en nog steeds super stijf! Een teen voelt als gekneusd (die heb ik vorig jaar in de vakantie heel hard gestoten) en ik bedenk wat ik vandaag ga doen. Mijn breiwerk ligt onder handbereik, maar eerst een blogje typen (echt heel praktisch met een kat op schoot) en nog even de 4daagse journaals kijken. Later die tassen uitpakken, natuurlijk mijn nieuwe vulpen vullen en vooral vandaag nagenieten.

Dat kan vanmiddag bij de Blarenborrel: Vughtse lopers ontmoeten elkaar om na te praten.

Toen ik gisteren in bad lag, kon ik het gejoel en gejuich vanaf de St. Annastraat nog horen. Ik wist niet precies hoe laat het was, maar het kon nog steeds dat daar de laatste lopers langs kwamen. Hopend dat ze nog op tijd binnen zouden zijn. Dat zou ik ook wel eens willen zien: de eerste lopers die langs komen, maar ook die laatste. Maar ook onderweg: al die mensen die langs lopen, allemaal met hun eigen redenen, verhaal, alleen of in een groep. Met pijn, emoties en gedachten. Het verbroedert, iedereen heeft respect voor elkaar en wenst elkaar het beste, welke afstand je ook loopt. Je helpt elkaar, let op elkaar en geniet samen. Kortom: een bijzonder evenement.

Gisteren was ik onderweg aan het verzinnen wat ik nou een mooi plekje zou vinden om te gaan kijken. Natuurlijk is Via Gladiola mooi, maar gewoon langs een weggetje met een stoeltje lijkt me ook mooi. Of als vrijwilliger, de andere kant bekijken, ook interessant. Want fysiek is het verstandig om andere wandeldoelen te stellen dan de 4daagse.

Voor nu was het weer leuk om de belevenissen van deze “vakantie”week met jullie te delen. Dank jullie wel voor alle aanmoedigingen, felicitaties en lieve woorden.

Groet, Françoise