Vandaag de derde dag weer mijn niuewe schoenen aan. Deze geven mijn voorvoeten net wat meer ruimte en dat lijkt me fijn. Even wat beter opletten met het vastmaken rond de wreef en enkel, zodat ik niet ga schuiven. De tape deed zijn werk rond mijn hielen, na de eerste kilometer de doorgeprikte blaar niet meer gevoeld. Dus niet voor niets gisteren een uur zitten wachten bij de medische post van het Rode Kruis.
Deze derde dag gaat naar Groesbeek met zijn Zeveneheuvelenweg. Wat mij betreft de mooiste dag.
Om zes uur vertrok in de van Wedren (late start…) en om half acht was het tijd voor een kopje koffie. Hier ingeklemd tussen mijn voeten, want gisteren viel de beker om in het gras en had ik nog maar een klein slokje.
Natuurlijk was ik niet de enige: ook een groepje militairen nam zijn rust.
Blijft toch speciaal deze deelnemers. Soms peppen ze zichzelf op met de typische soldatenliedjes. De teksten zijn niet altijd gepast (Amerikanen die zongen over het neerschieten van Russen, just for fun), daar zouden ze wat beter over mogen nadenken.
Bij de volgende stop scoorde ik een kopje soep, moet kunnen ‘s ochtends om half elf. Het ritme is geheel verlegd.
Aan de Zevenheuvelenweg ligt de Canadese militaire begraafplaats. Alle detachementen moeten daar een eerbetoon brengen en een aantal legt ook een krans.
Tegenover de ingang was een stand van The Royal Canadian Legion Branch 005 “The liberation of the Netherlands”. Ik kocht er een speldje en raakte aan de praat over Canada. Een van de vertegenwoordigers bedacht dat we wel samen op de foto konden. Zij verkopen de speldjes ter ondersteuning van hun goede doel: Onze Canadese bevrijders nooit vergeten en de historie overbrengen op de nieuwe generatie.
Na een korte stop weer verder want er moesten nog wat heuvels bedwongen worden. Ik ga toch liever heuvel op dan heuvel af. Mijn voeten dachten er hetzelfde over.
Gelukkig was er het laatste stuk ontzettend veel publiek dat je aanmoedigt. Een eindelijke stoet van campers langs de kant. Het had zo de Tour de France kunnen zijn.
Terug thuis ben ik in bad gaan liggen, voeten buitenboord: de tape moet nog een dagje blijven zitten.
Ik had niet zo goed na gedacht over hoe ik er dan weer uit moest komen, maar dat is gelukkig wel gelukt.
Eten en toen weer even terug gefietst naar de Wedren voor een sublieme voetenmassage. Die waren inderdaad behoorlijk verkrampt. Ik ging iets vlotter daar weg dan dat ik kwam.
Voor sommige mensen duurde de avond daar nog lang, want die moesten nog wachten op het laten behandelen van blaren. De wachttijd loopt op tot zo’n 3 uur…
Nu weer bedtijd, morgen gaat om kwart voor vier de wekker. Nog 42 kilometer en dan zit het er weer op.
Groet, Françoise
Heel veel succes en vooral genieten
ReplyDeleteIk wens je morgen heel veel plezier, met al die mensen langs de kant die je aanmoedigen, lijkt me geweldig om te mogen mee maken! En breien? Dat kun je in het weekend wel weer inhalen, als je je voetjes lekker even rust geeft 😊
ReplyDeleteGo for it girl de laatste dag! Wat een prestatie, ik hoop dat er mensen voor je staan die je inhalen.
ReplyDeleteGroetjes Coby
Wat lijkt me het ook een bijzonder evenement om mee te doen ik proef het sfeertje in je blog. Wat een mooie ontmoeting. Je bent nu al onderweg als ik dit schrijf succes de eerste kilometers van het laatste traject heb je er al opzitten.
ReplyDeleteLiefs Albèrtje