Vierdaagse 2022, Vrijdag

 Heerlijk dat het afgekoeld was, dat betekende een goede nachtrust. Een late starttijd op vrijdag, dus ging de wekker om kwart over vier en sliep ook zo waar tot de wekker ging. Hoe relaxed is dat! Ik had zin in deze laatste dag, wel de dag met de meeste kilometers (42,5), maar de laatste kom je altijd wel door...De eerste kilometers zijn hetzelfde als de afgelopen dagen, ik drink weer op hetzelfde plekje koffie en stap vervolgens rustig door.

We steken het Maas-Waalkanaal over en gaan ook over de snelweg A73, traditiegetrouw wordt er door veel vrachtwagenchauffeurs getoeterd. Dat heeft toch ook iets bijzonders....Daarna volgt al snel een stukje natuurschoon en ik realiseer me weer dat het goed is om ook eens naar links of naar rechts te kijken. Niet alleen vooruit over de hoofden heen of, zoals ik vaak doe, de blik naar beneden op het asfalt of de kuiten voor je.

Vanuit Nederasselt loop je over de dijk van de Maas richting Heumen, de lopers van de 30 km gaat vervolgens richting Malden en de 40 km slaat rechtsaf richting Linden. Eerst een saai stuk over een brug langs de snelweg, even doorzetten nog. Onderaan de brug buigt de weg af en is er een mooi graslandje om even pauze te nemen. Schoenen uit, even wiebelen met de tenen en 5 minuten de ogen dicht. Luisteren naar de gesprekken naast je, commentaren of de outfits van andere lopers, instemmend geluid als het juiste voetbalshirt langs komt, wat gemopper als het een rivaal is.

Vervolgens volgt een mooi stukje richting Linden en dit dorp is echt heel leuk om doorheen te lopen. Het thema was Oud Hollandse spelletjes. Je kon koekhappen, sjoelen, hinkelen, blik gooien of gewoon genieten van alles wat ze hadden neergezet in de voortuinen. Stoelen voor een stoelendans, etalagepoppen die aan het zaklopen waren en nog veel meer. Dit waren makkelijke kilometers.

Inmiddels kwam het zonnetje door en had ik best zin in een verfrissend nat handdoekje in mijn nek. Je hoopt dan dat er wel een teiltje of zwembadje met water in het volgende plaatsje staat bij een van de bewoners. Maar nee, het leek wel of het water in Beers op de bon was...geen tuinslang te zien: niet aan een hek, niet boven een teiltje, geen watertappunt gemaakt door een bewoner. Het was opvallend...zouden ze verrast zijn door het zonnetje? Gelukkig had ik nog genoeg water in mijn flessen om te drinken, maar dat was inmiddels natuurlijk wel wat lauw geworden.

Door naar Cuijk dan maar, hier komen de lopers van de 50 kilometer er weer bij en loop je dwars door het winkelcentrum naar de kade van Cuijk. Om aan de andere kant van de Maas te komen vaart er normaal een pont, maar voor deze gelegenheid ligt er een pontonbrug (gelegd door Defensie) en wandel je zo naar de overkant. Dat ik hier fris en gemakkelijk naar de overkant liep was voor mij echt een mooi moment. 22 jaar geleden had ik zoveel pijn aan mijn knie dat ik de ponton opgeholpen moest worden door een militair, nu liep ik met gemak. Dat was een rustmoment aan de overkant waard. Zittend in het gras heb ik er echt even van genoten om terug te kijken naar de pont en Cuijk dat aan de overkant ligt.

Nog 15 kilometer te gaan. Ik besloot dat na deze rust mijn volgende en laatste rustplek net voor Malden zou zijn bij de rustplaats van de wandelbond, daarna begint zo ongeveer het feest tot aan de finish en is de mogelijkheid om rustig te zitten beperkt.

Het is druk op de route, maar de stemming is opperbest. Niet iedereen loopt meer even gemakkelijk, maar opgeven is geen optie! Dat is een veel gehoorde tekst op deze laatste dag. Als vervolgens ook de lopers van de 30 erbij komen wordt het echt druk. Mensen hebben al gladiolen in hun rugzak gestoken en langs de kant zie je mensen speuren naar bekenden tussen de lopers. Groepen formeren zich, de militairen hebben hun laatste rustplaats, krijgen daar hun medaille en lopen vervolgens naar de wedren voor het défile, waarbij een detachement vaak ook vooraf gegaan wordt door een muziekkorps. Dat gebeurt echter ver voor mij. Om dat te zien, kijk ik terug op Omroep Gelderland...

Ik app mijn familie waar ik ongeveer ben, dan weten ze wanneer ze moeten gaan opletten...ik weet gelukkig waar ze staan, want ik stond opeens voor hun neus...ze zagen met niet aankomen. Van Mr. X kreeg ik een bos met gladiolen, die gelukkig helemaal in een zijvak van mijn rugzak paste (ze zijn best zwaar) en op het kaartj: Kei goe gedaan mama!!! Hoe lief. Ik neem weer afscheid en ga mijn laatste kilometers maken. Het is warm, druk en heel, heel, heel veel geluid. Het publiek staat echt 10 rijen dik achter de dranghekken te zingen, mensen toe te juichen en dat alles wordt dan nog weer overstemd door heel veel geluidboxen...En uit alle boxen komt wat anders. Het is niet van elkaar te onderscheiden.

Tot slot kom je langs de tribunes, waar ook de VIPs vertoeven. De marsleider schudt mensen de hand. Lopers komen hem bedanken voor de organisatie, de beslissing om dinsdag niet door te laten gaan etc. Een paar meter verder is de burgemeester in gesprek met wandelaars en nog weer wat verder staat een hele Defensiestaf uit te kijken naar militairen. Om de hoek zitten de tribunes niet meer vol na 16 uur, dat is wat raar als er om de hoek nog rijen dik publiek staat...Dan nog een keer de hoek om en de finishvlag is in zicht. Een emotioneel moment. Het doel is bereikt. Mensen gaan gearmd naar de finish, pinken een traantje weg of hebben een hele grote lach. Ik weet niet meer wat ik deed, maar was wel enorm trots op mezelf. Mijn uitspraak van 22 jaar geleden waar gemaakt: ik ga die 40 ooit nog eens lopen en dan wel genieten. Helemaal op eigen kracht, elke keer mezelf gemotiveerd om te gaan trainen, weer verder te gaan, hoop gehouden op tijdig herstel van mijn voet/enkelblessure.

Een laatste keer afmelden en de beloning in ontvangst nemen. De zwaarste meters van de dag zijn vervolgens de meters naar de fietsenstalling. Late start, dus behoorlijk achteraan en dan ook nog eens aan het einde van een vak...Maar ook dat is goed gekomen, thuis de schoenen uit... en gauw in bad om de kramp in mijn voeten wat te verminderen. Lukte niet helemaal, dus stilzitten tijdens het eten was niet echt gemakkelijk. Het was genoeg. Ik vroeg me wel af of ik nog een dag had kunnen lopen. Ook of andere wandelaars dat nog hadden gekund...want ja, het waren 3 wandeldagen en geen 4. We zullen het dit jaar niet weten. Waarschijnlijk was dat wel gelukt, dan was de instelling toch anders op zo'n derde dag. Misschien dan volgend jaar voor een herkansing van 4 dagen?

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over al het leuks van langs de kant: mensen in badjas die toch even een kijkje komen nemen, een man in net pak die zijn meelopende collega's nog even begroet voordat hij naar kantoor gaat. twee kleuters die hun taak om bekertjes water te vullen super serieus namen (ze hadden dan ook een heuse buitenkeuken aan de straat met waterkraan), de vriendenclubs op de oprit,  een omaatje op een stoel, alle bewoners van een verpleeghuis op een rij, baby's die door de herrie heen slapen.

Heerlijk om het zo allemaal op te schrijven en jullie te laten mee genieten.

Françoise