Een hoofd vol

De afgelopen anderhalve week was een week vol emoties. Van spanning voor de reis van Mr. X naar Zuid-Afrika, tot blijdschap bij het afhechten van een paar sokken tot onzekerheid, ongeloof en boosheid dat het bedrijf waar ik werk verkocht is en samen wordt gevoegd met een ander bedrijf op een andere locatie.

Afgelopen donderdag vertrok de groep van het ROC dan eindelijk naar Kaapstad. De dozen met breimachines zijn eindelijk uit de woonkamer verdwenen. Ik bracht Mr. X naar Schiphol, vol gezonde spanning en natuurlijk ruim op tijd! En we realiseerden ons dat Zuid-Afrika echt wel heel ver weg is (toch echt anders dan je kind op de bus zetten naar Oostenrijk). Alle paperassen waren thuis driedubbel gecheckt: toestemming, uittreksel bevolkingsregister, kopieën van onze paspoorten, inentingsbewijzen en zorgpas.

We hadden een auto vol geladen…alle dozen werden nog eens extra gewrapt, net zo als de koffers met donaties. Na het inchecken was er nog tijd voor een laatste knuffel en een groepsfoto en daar gingen ze dan. Ik reed door de file weer naar huis en volgde op flight radar de vluchten. Eerst een overstap in Istanboel en toen ik zag dat ze daar vandaan ook weer goed vertrokken waren, kon ik rustig gaan slapen. De volgende dag op het werk volgde ik de reis over het continent en met mijn collega zagen we ze dalen en ook hier weer veilig landen.

Ondertussen bereiken ons de eerste beelden via Instagram en lees ik de verhalen op een blog van een klasgenoot. De eerste dag was een voetbaltoernooi in een erg arme wijk gepland bij de voetbalclub aldaar. Werden er schoenen, shirts etcetera gedoneerd en verloren ze de wedstrijd. Daarna een lunch in Stellenbosch om het grote contrast tussen arm en rijk te tonen op korte afstand van elkaar.

Vandaag een bezoek aan Robbeneiland met een uitgebreide rondleiding.

Ondertussen ben ik druk met het afronden van SockMadness sokken. Ik verwacht dat de warming-up van de nieuwe ronde eind van de week begint. Eerst rolden deze van mijn naalden: Three times a cable. Niet heel moeilijk, vooral lastig door dat je verschillende telpatronen naast elkaar moet leggen en dus moet opletten. Ze gaan wat moeilijk aan, maar passen verder prima. Door de twee garens lekker dikke sokken.

Zaterdag ging ik naar Amsterdam en ik durfde het aan om een ingewikkelde sok in een volle trein te breien. Het is met intarsia in het rond, dubbelgebreid en ook nog eens een patroon volgens een teltekening. Inmiddels ken ik de trucjes uit het patroon uit mijn hoofd, dus durfde ik het aan om een paar naalden te breien, zodat ook deze sokken deze week af zijn. Nog 1 voet te gaan.

De zondagochtend begon ik in pyjama op de bank. Zonnetje, quilt, twee katten op schoot, kopje thee, breiwerk en luisterboek: perfect begin van de dag. Vooral dat zonnetje. Toen ik ‘s middags in de garage kwam, ontdekte ik een bloeiende geranium. Meestal kom ik daar in het donker, pak mijn fiets en ben weer weg. Ik werd dus aangenaam verrast door het voorjaar.

Ook deze Delfter socken maakte ik deze week af. Een bonuspatroon dat ik vorig jaar echt moest beginnen, omdat ik in Delft geboren ben. Ook extra dikke sokken, lekker voor in huis.

En in de tuin staan de eerste krokussen in bloei. Het wordt toch echt wel weer een keer voorjaar.

En tussen dit alles door zijn er ook nog de werkperikelen. Vorige week vrijdag werd ons verteld dat het bedrijf is verkocht en we een andere directeur hebben en ook gaan verhuizen (komende week). Mijn 5 collega’s en ik vol emoties: boos, verbaasd, onzeker, verward etc. Er was veel onduidelijk en er waren dan ook heel veel vragen, die niet direct beantwoord konden worden. Dat eerste weekend durfde ik mijn rolmes niet in een lap stof te zetten. Ik was te bang om de stof te versnijden, zo was ik er niet bij met mijn gedachten.

Nog steeds is het afwachten hoe het zal zijn om op een nieuwe locatie te gaan werken. Van een eigen kamer (of hooguit met nog een collega) naar een grote kantoortuin met veel mensen. Inmiddels ben ik er wel even geweest om de praktische verhuiszaken te regelen en vond ik de sfeer er prettig en energiek.

Voordeel is dat het voor mij dichterbij is. Met de auto zal het in reistijd niet uitmaken, maar met de fiets wordt het opeens heel haalbaar. We gaan het zien, maar het geeft behoorlijk wat onrust in het hoofd.

Een fijne week, Françoise