Dag 4 Vierdaagse

Dit plaatje zegt alles! Het Vierdaagsekruis is binnen. Een tevreden kind en een trotse moeder.

De laatste dag begon goed, maar al snel kreeg Mr. X toch weer last van zijn knie...dat beloofde een lange dag te worden. We hadden een late start, dus liepen niet echt voor op. Toch maar even langs de medische post voor Paracetamol. Maar kijk, wat heerlijk bij de wachtruimte voor de blarenpoli stond een koelbox gevuld met ijszakjes. Koelen was een goed idee en hij was echt niet de enige die daar zat: een meisje met zere schenen, een meneer met zere voeten...Het voordeel van laat langskomen is dat je dan niet hoeft te wachten, dus terwijl de knie gekoeld werd en de paracetamol zijn werk kon doen, ging ik (op advies van de Rode Kruis vrijwilliger) lekker even mijn blaartjes laten doorprikken.

Ik dacht dat ik er maar een had, maar ze checken standaard beide voeten (ik denk ervaring). Mijn blaren werden doorgeprikt en mijn tenen ingepakt met vette watten. Ondertussen een gesprekje over preventie en schapenwol schijnt goed te helpen tegen irritatie door wrijving. Nou, daar heb ik nog wel een paar kilo van in huis, dus kan doorgaan met kilometers maken. Sokken zo over de vette watten heen en ik liep niet op wolken maar wel op wol. De rest van dag daar geen last meer van.

Ondertussen had Mr. X het gezellig in de voortent en gingen wel weer op pad.

Dank voor de vrijwilligers van het Rode Kruis voor de verzorging, niet alleen lichamelijk maar zeker ook geestelijk!

We liepen lekker verder met nog wat ijs mee om te koelen, onze handdoekjes die we regelmatig nat maakten kwamen goed van pas. Goed voor de knie en lekker in de nek voor de verkoeling. We hebben super geboft met het weer: hoe moet het zijn om bij dertig plus te lopen? Echt warm denken we...Dus ook de weergoden hartelijk dank voor de goede zorgen: beetje zon, veel bewolking, prima temperatuur voor wandelaars en publiek.

En dan kom je uiteindelijk op de Via Gladiola: een hele lange weg Nijmegen in, dus op tijd nog even een stop om op te laden voor de laatste 7 km. En aangezien we in de volle drukte liepen, kosten deze laatste kilometers de benodigde tijd. Maar het is gewoon een groot feest: muziek langs de hele route. Publiek dat applaudiseert voor iedereen, mensen die duidelijk uitkijken naar lopers om ze te voorzien van Gladiolen. Maar ook: zomaar van iemand een gladiool krijgen en ook verrast worden door een quiltster met een gladiool...je moet elkaar ook maar net zien....

Teveel om op te noemen!

En dan ook onze eigen familie, trots en met nog meer bloemen!

Dan nog de laatste kilometers op weg naar de finish...voldoening als daar de streep is, gauw afmelden en met kruisje naar huis, waar de bitterballen, limonade en het bier wachtten. Heerlijk de schoenen uit, de moeheid mag komen, maar vooral de trots. Ik ben er bijna van naast mijn schoenen gaan lopen. Trots om zoonlief, die getraind heeft, alle dagen goedgehumeurd zijn bed uit kwam, zijn pijn onderweg heeft overwonnen (en dat was echt niet makkelijk) en duidelijk genoot van alles wat hij zag.

Nu is het inmiddels zaterdagochtend, de eerste was is gedraaid, de boodschappen zijn gedaan en we genieten na. Blaren zijn bijna vergeten, wat rest is spierpijn in de kuiten.

Zo dadelijk de was maar eens ophangen, dan weer met de benen omhoog, handwerkje erbij.

Vanmiddag naar de Blarenbabbel in Vught, kan ik even wat Vughtse deelnemers feliciteren (nee, Mr. X gaat niet mee, echt, dat is geen optie...)

En dan staat voor eind van de middag een bezoekje aan de Efteling gepland...beetje uitlopen.

Een welbestede vakantieweek dus, niet aan werk of huishouden gedacht. Niet aan een column die geschreven moet worden. Mijn lijf voelt fit na al die beweging en buitenlucht. Een heel goede reden om te blijven wandelen.

Fijn weekend, allemaal.

Dank voor alle felicitaties en gezellige reacties hier en op Facebook! 

groet,

Françoise