4daagse 2023 deel 6

Opeens is daar dan alweer de laatste dag. Mijn voeten zijn uitgerust en ik neem me voor ze vandaag te verwennen met geregelde rustpauzes, waarbij de schoenen uitgaan en ik beginnende verkramping er even uit masseer. Dat lijkt me de juiste tactiek om deze dag zo soepel mogelijk door te komen. Van vorig jaar weet ik nog de fijne plekjes om te pauzeren, ervaring is zo handig.

Dus een korte stop voordat ik de dijk op ga. Die is zo’n 7 km lang en daarna de brug over langs de snelweg. Dat is nog eens 20 minuten lopen. Daarna een veldje waar veel lopers neerploffen, soms fans ontmoeten en waar de vrachtwagenchauffeurs luid toeterend lang rijden. Even de ogen dicht en de voeten rust.

Daarna volgt Linden met zijn mooie decors en een rustig stuk door natuurgebied. Helaas geen waterpunt, het duurt lang sinds de vorige post en in Beers zijn geen bewoners met tuinslangen te vinden. Geluukig even daarna wel. Hoe lief dat bewoners langs de route de lopers voorzien.

Dan volgt Cuijk, mentaal even schakelen naar de drukte, zodat ik er ook van kan genieten. De route komt samen met die van de 50 km en we staan stil voor het spoor. Ook voor lopers geldt: spoorwegovergang altijd vrijhouden. Om dit voor elkaar te krijgen staan er potige, strenge verkeersregelaars klaar. Bijna schouder aan schouder, om ook een half detachement militairen tegen te houden. De rest moet maar wachten aan de overkant.

In Cuijk is het langzaam lopen tussen de dranghekken door met daar achter al het publiek. Op weg naar de ponton, neergelegd door de genie, om de overkant te bereiken. Weer een mooi moment om even neer te strijken. Beetje kletsen met de mensen naast je en waar nodig worden pijnstillers gedeeld.

Langzaam wordt de lucht grijs, wolken pakken zich samen en als de eerste druppels vallen worden jassen en poncho’s te voorschijn gehaald. Het stort even later van de regen, vooral sneu voor het publiek!

Door de regen verliep ook mijn laatste rust op zo’n 8 km van de streep niet zo als bedacht. Niet nog even rustig zitten met de schoenen uit,  maar in plaats daarvan een appje naar de familie vanuit een droge Dixie. Er stond niemand te wachten, anders zou ik dat niet hebben gedaan.

Toch maar verder gelopen, al vonden mijn voeten dat niet fijn. Ze verkrampten weer, dus later toch nog even 5 minuutjes zitten. Schoenen wat losser en dan maar doorlopen. Die laatste kilometers zijn nog lang, maar ook wel fantastisch. Ik had gelukkig nog de energie om hier volop van te genieten. Al die mensen langs te kant, die staan aan te moedigen, te zingen, te feesten: niet alleen voor hun bekenden, maar voor iedereen die langs loopt. Zo bijzonder dat je daar op straat loopt, de mensen op hun balkons ziet staan, achter het hek uitkijkend naar bekenden, de gladiolen en de studenten boven op het dak.

Tenslotte nog langs de tribune waar de marsleider staat, burgemeester inmiddels niet meer, commandanten, sponsoren etc. En dan die laatste bocht om..de finishvlag in zicht, die laatste honderd meter. Het besef dat je het haalt, de mensen die foto’s maken, filmen en een traantje wegpinken. Met nog iets meer energie over dan vorig jaar haalde ik mijn beloning op: niet meer dan een 3tje om op mijn medaille van vorig jaar te spelden.

Op zoek naar mijn fiets (in welk vak staat hij vandaag ook al weer?)en dan naar huis. O, o, dat is het moment dat alles pijn gaat doen. Thuis de schoenen uit en de kramp schreeuwt uit al mijn voetspieren. Ik weet niet wat ik met ze aan moet. Ik masseer en ga maar snel in een warm bad: goed voor de spieren en de tape afweken.

De kramp laat zich echter niet zo maar verjagen, dus ik strompel wat heen en weer om mijn spullen in te pakken, kan met moeite aan tafel blijven zitten om te eten. De bank is niet fijn, dus dan maar weer even op bed. Ik doezel weg en probeer niet aan de kramp te denken. Uiteindelijk dan maar naar huis: al mijn zooi in de auto en we vertrekken. We kruisen Via Gladiola waar inmiddels de dranghekken worden verwijderd en de schoonmaak langs rijdt.

De A326 op, we rijden onder een weg door waar ik liep op de 2e dag en eenmaal thuis ga ik direct naar bed. Uitpakken komt morgen wel. De nacht brengt onrust met kramp, stijve spieren en niet weten hoe je in bed moet liggen. Dan maar op de bank waar onze twee boefjes mij direct gezelschap komen houden. Ze liggen met zijn tweeën boven op mijn benen. Ik val in slaap, wordt om 4 uur weer wakker (ander ritme), strompel naar de keuken om wat te drinken en te eten, terug naar de bank, weer installeren, poezen weer er boven op en verder slapen.

Om 9 uur was ik toch echt wel wakker en nog steeds super stijf! Een teen voelt als gekneusd (die heb ik vorig jaar in de vakantie heel hard gestoten) en ik bedenk wat ik vandaag ga doen. Mijn breiwerk ligt onder handbereik, maar eerst een blogje typen (echt heel praktisch met een kat op schoot) en nog even de 4daagse journaals kijken. Later die tassen uitpakken, natuurlijk mijn nieuwe vulpen vullen en vooral vandaag nagenieten.

Dat kan vanmiddag bij de Blarenborrel: Vughtse lopers ontmoeten elkaar om na te praten.

Toen ik gisteren in bad lag, kon ik het gejoel en gejuich vanaf de St. Annastraat nog horen. Ik wist niet precies hoe laat het was, maar het kon nog steeds dat daar de laatste lopers langs kwamen. Hopend dat ze nog op tijd binnen zouden zijn. Dat zou ik ook wel eens willen zien: de eerste lopers die langs komen, maar ook die laatste. Maar ook onderweg: al die mensen die langs lopen, allemaal met hun eigen redenen, verhaal, alleen of in een groep. Met pijn, emoties en gedachten. Het verbroedert, iedereen heeft respect voor elkaar en wenst elkaar het beste, welke afstand je ook loopt. Je helpt elkaar, let op elkaar en geniet samen. Kortom: een bijzonder evenement.

Gisteren was ik onderweg aan het verzinnen wat ik nou een mooi plekje zou vinden om te gaan kijken. Natuurlijk is Via Gladiola mooi, maar gewoon langs een weggetje met een stoeltje lijkt me ook mooi. Of als vrijwilliger, de andere kant bekijken, ook interessant. Want fysiek is het verstandig om andere wandeldoelen te stellen dan de 4daagse.

Voor nu was het weer leuk om de belevenissen van deze “vakantie”week met jullie te delen. Dank jullie wel voor alle aanmoedigingen, felicitaties en lieve woorden.

Groet, Françoise

4daagse 2023 deel 5

 Vandaag de derde dag weer mijn niuewe schoenen aan. Deze geven mijn voorvoeten net wat meer ruimte en dat lijkt me fijn. Even wat beter opletten met het vastmaken rond de wreef en enkel, zodat ik niet ga schuiven. De tape deed zijn werk rond mijn hielen, na de eerste kilometer de doorgeprikte blaar niet meer gevoeld. Dus niet voor niets gisteren een uur zitten wachten bij de medische post van het Rode Kruis.

Deze derde dag gaat naar Groesbeek met zijn Zeveneheuvelenweg. Wat mij betreft de mooiste dag.

Om zes uur vertrok in de van Wedren (late start…) en om half acht was het tijd voor een kopje koffie. Hier ingeklemd tussen mijn voeten, want gisteren viel de beker om in het gras en had ik nog maar een klein slokje.

Natuurlijk was ik niet de enige: ook een groepje militairen nam zijn rust.

Blijft toch speciaal deze deelnemers. Soms peppen ze zichzelf op met de typische soldatenliedjes. De teksten zijn niet altijd gepast (Amerikanen die zongen over het neerschieten van Russen, just for fun), daar zouden ze wat beter over mogen nadenken.

Bij de volgende stop scoorde ik een kopje soep, moet kunnen ‘s ochtends om half elf. Het ritme is geheel verlegd.

Aan de Zevenheuvelenweg ligt de Canadese militaire begraafplaats. Alle detachementen moeten daar een eerbetoon brengen en een aantal legt ook een krans.

Tegenover de ingang was een stand van The Royal Canadian Legion Branch 005 “The liberation of the Netherlands”. Ik kocht er een speldje en raakte aan de praat over Canada. Een van de vertegenwoordigers bedacht dat we wel samen op de foto konden. Zij verkopen de speldjes ter ondersteuning van hun goede doel: Onze Canadese bevrijders nooit vergeten en de historie overbrengen op de nieuwe generatie.

Na een korte stop weer verder want er moesten nog wat heuvels bedwongen worden. Ik ga toch liever heuvel op dan heuvel af. Mijn voeten dachten er hetzelfde over.

Gelukkig was er het laatste stuk ontzettend veel publiek dat je aanmoedigt. Een eindelijke stoet van campers langs de kant. Het had zo de Tour de France kunnen zijn.

Terug thuis ben ik in bad gaan liggen, voeten buitenboord: de tape moet nog een dagje blijven zitten.

Ik had niet zo goed na gedacht over hoe ik er dan weer uit moest komen, maar dat is gelukkig wel gelukt.

Eten en toen weer even terug gefietst naar de Wedren voor een sublieme voetenmassage. Die waren inderdaad behoorlijk verkrampt. Ik ging iets vlotter daar weg dan dat ik kwam.

Voor sommige mensen duurde de avond daar nog lang, want die moesten nog wachten op het laten behandelen van blaren. De wachttijd loopt op tot zo’n 3 uur…

Nu weer bedtijd, morgen gaat om kwart voor vier de wekker. Nog 42 kilometer en dan zit het er weer op.

Groet, Françoise

4daagse 2023 deel 4

 Even kort: om kwart voor vier ging de wekker, was ik 11 uur onderweg, liet ik ook nog mijn blaar doorprikken en kwam ik uitgeteld thuis. Stramme kuiten en heel vermoeide voeten. Nu slapen.

Een dag zonder foto’s. Breien? Wat is dat?

Nog twee dagen…

4daagse 2023 deel 3

 Wat zal ik eens vertellen over vandaag? Geen pijn op de plaatsen waar ik die vreesde, wel 2 beginnende blaren onder mijn hiel. Toch wat wrijving op mijn steunzolen. Maar goed dat van die pijn onder de hielen was pas vanaf km 37, dus niets te klagen.

De wekker ging om kwart voor 5 zodat ik om kwart voor zes kon starten. Nog een beetje fris en eerst een plekje zoeken in de fietsenstalling. Hij werd efficiënt gevuld door leden van de judoclub, je kunt ook nog een band laten plakken als het nodig is. Kortom, goed geregeld.

Dan een klein stukje lopen naar het startterrein en met alle 40 km lopers, startgroep wandelschoen, de bemoedigende woorden van de marsleider aangehoord en daarna gingen we langzaam voetje voor voetje door de start. Polsbandje scannen, live tracking aan (je kunt me volgen via de 4daagse app) en vervolgens invoegen bij de militairen die er al een paar kilometer op hadden zitten vanuit Kamp Heumensoord.

Heel langzaam ging het de stad uit, de Waalbrug over en de dijk op, op naar Oosterhout, Elst, Bemmel en Lent. Het was heerlijk weer om te lopen, windje en iedereen had er zin in. Ook in de dorpen waar de Vierdaagse voor het eerst weer door kwam sinds 2019. Ik vind het altijd zo leuk om te zien hoe de kinderen langs de kant staan met spekjes, komkommer, tucjes, dropjes, stroopwafels etc. Etc. Sommige kinderen zijn ware verkopers, anderen staan heel verlegen langs de kant en durven bijna hun bakje niet uit te steken. En hoe blij ze dan zijn als je even stopt om toch wat te pakken.

Natuurlijk was er ook de nodige muziek, fanfarekorpsen uit het buitenland, dj’s en lopers die zelf muziek bij zich hebben. De Snollebollekes, You never walk alone en YMCA heb ik nog niet gehoord. Blijkbaar zijn andere liedjes nu populair. Op 1 plaats, vlak voor de Waalbrug draaiden ze klassieke muziek, dat was heel fijn ter afwisseling en ook prima.

Als je Lent uit loopt en de Waalbrug weer in het zicht hebt, weet je dat je er bijna bent. Nog een paar kilometer en dan kun je je afmelden. Maar die laatste paar kilometer zijn wel heel lang. Eerst de warme Waalbrug op, daar vertraagt het tempo dan al iets en dan door de stad. Wel bijzonder dat je tussen de dranghekken doorloopt, maar ook stilstaan hoort er dan bij. Feest op het Faberplein: de DJ kreeg de handjes van alle lopers wel de lucht in…Ik probeer er maar van te genieten, ook al ben je moe. Dan nog een laatste oversteek (dat is eigenlijk de enige keer dat er een verkeersregelaar aan te pas kwam), dus weer wachten, maar dan ben je er ook snel.

Ik was nog heel even van het parcours geglipt om de vulpenwinkel met een bezoekje te vereren. Dat kon nog wel even voor het afmelden, anders moest ik weer teruglopen…en daarna weer terug naar de Wedren voor mijn fiets. Ik ging even een souvenir scoren: vulpen met inkt. Deze zal dus herinneren aan deze Vierdaagse.

Toen snel afgemeld, 10 uur onderweg geweest. Op naar de fiets…waar stond die ook al weer? Voorzichtig opstappen en lekker even fietsen. Thuis gekomen douchen, even de ogen dicht en voeten inspectie. Daarna eten en terug naar de Wedren voor een massage. Helaas geen plek meer bij het Rode Kruis voor het doorprikken en tapen van mijn hielen, dat kan morgen onderweg. Wel tips van de masseur voor het afplakken met sporttape.

Nu nog even voorbereiden voor morgen: regenjas in de tas, nieuwe snoepjes, sokken, handdoek, zooltjes van mijn schoenen (voor als de steunzolen echt niet lekker lopen) en daarna de ogen dicht. Mijn breiwerk laat ik voor wat het is. Even lezen in bed is een betere afsluiting van de dag.

Geen foto’s van onderweg, ik laat mijn telefoon altijd in mijn rugzak, behalve bij een rust. Wist je dat mensen die tijdens het lopen aan het appen zijn ook langzamer gaan lopen en zwalken over de weg? Heel vervelend als je daar achter loopt.

Wel nog wat foto’s van de tuin, waar ik nu zit. Heerlijk plekje, wat stemmen uit een andere tuin en een ballon die over vaart.

Groet, Françoise

4daagse 2023 deel 2

 Zondag op weg naar Nijmegen om mij te melden en te settelen op mijn logeeradres. Het was druk in de trein (werk aan het spoor), veel vakantiegangers op weg naar Nijmegen. Om zich te melden of om te gaan feesten. De stad is een en al bedrijvigheid. Mensen met groene tasjes (altijd even spieken welke kleur hun polsbandje heeft) zijn lopers die zich al hebben gemeld.

Voor de collectie

Om 15:15 uur liepen wij richting stad en de rijen waren lang, erg lang bij het melden en ik besloot later nog eens terug te komen of het zelfs maandag pas te doen. Na een drankje en een rondje door de stad weer terug. Nog steeds druk op de Wedren om 16:15 uur, maar ik besloot toch maar gezellig in de rij te gaan staan. Eerst op zoek naar het juiste meldpunt: dat hangt af van je afstand en je startgroep. Groot was mijn verbazing toen ik zo door kon lopen…binnen 5 minuten gepiept en bijna mijn gezelschap weer ingehaald dat rustig was doorgelopen.

Weer terug op honk lekker naar de Tour gekeken en gestart met nieuwe sokken. Tijdens het melden was het nieuwe patroon gelanceerd. Ik kon dus de bollen uit mijn reistas vissen en meteen opzetten. Niet al te moeilijk patroon.

Tijdens het breien probeer ik te bedenken welke schoenen ik zal aantrekken tijdens het lopen.Nogal een dilemma omdat ik pijn in mijn rechtervoet heb. Nu heb ik wel vaker pijn in mijn voeten door de onlangs geconstateerde artrose, maar in mijn rechtervoet heb ik een nieuw soort pijn. Eerst dacht ik aan kramp, maar dat is het toch niet echt, maar wat dan wel? Op welke schoenen zal ik de vele kilometers succesvol kunnen voltooien?

Vorige week ontdekte ik dat de zolen van mijn wandelschoenen (Lowa) inmiddels toch al aardig versleten zijn. Wat te doen? Ik kocht onlangs een paar nieuwe sneakers van het merk Xsensible en daar kan ik goed mee uit de voeten. Geen pijn bij een rondje staf of iets dergelijks. Dit merk verkoopt ook wandelschoenen en ook die zitten fijn. Het loopt echter wel heel anders dan mijn andere wandelschoenen en ik vind het toch wel wat spannend om er direct 40 km mee te gaan lopen.

Ook moesten mijn wandelschoenen misschien een maatje groter nu ik steunzolen heb? Ik besloot vannacht dan ook dat ik me bij de Lowa stand maar eens even moest laten voorlichten en mijn probleem daar voorleggen. Zo gezegd zo gedaan: oude schoenen mee, steunzolen mee en om advies gevraagd. Alles uitgelicht en de verkoper kon mij heel goed helpen. Hij kon de nieuwe soort pijn een naam geven aan de hand van mijn verhaal (en 1x in mijn voet knijpen) en legde het vervolgens heel goed uit aan de hand van een skeletvoet en afbeeldingen. Kortom: een beknelde zenuw tussen de beentjes van de voorvoet. Door lopen gaat hij nog meer klem zitten en dat veroorzaakt de pijn.

Mijn idee van de grotere schoen was qua maat niet nodig, maar ik mocht natuurlijk proberen of het beter voelde. Vooral opletten of je niet gaat slippen, want je wilt natuurlijk geen blaren lopen. Daarna weer mijn oude aan en toen nog een keer de nieuwe. Net iets meer ruimte om mijn tenen te wiebelen in de grotere schoenen en dat gaf direct even verlichting.

Ik ging dus met nieuwe schoenen naar huis en ga morgen op deze nieuwe schoenen lopen. Daarnaast neem ik pijnstillers. Dat is de beste oplossing op dit moment. (Lang leve internet om het een en ander op te zoeken).

Vanmiddag ging ik me nog laten verwennen met een sportmassage. Ook hier kwam mijn probleem even aan bod en de masseur vertelde mij dat ik natuurlijk onderweg altijd welkom ben bij de medische posten. Ook zij zijn daar en  er zijn wel manieren om je voet zo te tapen dat je minder last hebt van deze klacht.

Het feit dat er zoveel mensen konden meedenken en ik nu begrijp waar de pijn vandaan komt, maakt het makkelijker om keuzes te maken en het een en ander op te zoeken. En voorbereid op pad te gaan.

Natuurlijk moest ik ook nog even naar de supermarkt voor Dextro (ik stond niet alleen voor het schap), Mentos, een ontbijtkoekje, brood, bananen en nog een ander snoepje.

En tussen die alles door breide ik aan mijn nieuwe sok. Deze gaat heel wat vlotter dan in de vorige ronde. Het been is korter en dat betekent dat ik al bij een hiel ben beland. Ik ben heel benieuwd of mijn brein ook morgenavond nog wat steekjes in de goede volgorde kan coördineren.

Straks mijn rugzak klaarzetten met de juiste spullen erin en dan op tijd slapen (dat gaat heel wat beter lukken dan vorig jaar, toen het ook ‘s nachts zoooooo warm was). De wekker gaat om 4:45 uur: ik begin met een late start om 5:45 uur. De weersvoorspellingen zijn goed, de regenjas blijft thuis.

Groet, Françoise

4daagse 2023 deel 1

Het is zondagochtend, 6:15 uur, als ik dit schrijf. Het is al licht buiten, mijn ontbijt is op en ik bedenk wat ik dadelijk nog eens zal doen op dit vroege tijdstip. Nu nog rustig op de bank, vanaf dinsdag ben ik om deze tijd al aan de wandel.

Gisteren heb ik het grootste gedeelte van mijn bagage al ingepakt. Twijfel over schoenen en de juiste vulpennen. Dit in volgorde van prioriteit. Hoeveel paar sokken, ook een regenjas, broodtrommel, waterflessen en voetenverwennerij. Handdoekje voor onderweg (nat maken als het warm is, heerlijk ter verkoeling). Etc. Etc.

Nacho en Hope hebben al lang bedacht wat het belangrijkste is om mee te nemen. De koffer en klaargelegde kleding waren een uitstekende plek voor een middagdutje. Ze vinden het altijd fijn als ik thuis ben, eindeloos kunnen ze om me heen draaien en doen hun dutjes in de buurt.

De sokkenwedstrijd SWC zit net even tussen twee rondes in. Donderdag rondde ik ronde 2 af, een detailfoto zie je hierboven. Vorig jaar was er ook een patroon van deze ontwerpster. Dat was toen in de Vierdaagse week en dat bleek een te moeilijk patroon aan het einde van een wandeldag. Op zich niet moeilijk, maar je moet wel elke toer van patroon lezen en dat ging toen elke keer mis. Die sokken heb ik pas later afgemaakt.

Vandaag komt er een nieuw patroon. Mijn garen en naalden zijn ingepakt. Blijft toch lastig om het garen al te bepalen voordat je het patroon gezien hebt. 

Deze week kreeg ik ook mijn blok weer terug van de Round Robin. Het heeft gelogeerd op 4 adressen en werd steeds wat groter. Blij met het eindresultaat. Later deze zomer ga ik hem afmaken.

En zo tussen twee sokpatronen door, kon ik nog wel even een klein sokje breien. Dit komt bij de andere aan mijn rugzak te hangen.  Gebreid in de kleuren van de Vierdaagse. Veel 4daagse lopers hebben hun rugzak versierd met oranje en groen. Het is een embleem, een geknoopt poppetje, een lintje etc.

De komende week ga ik proberen jullie op de hoogte houden van het wel en wee in Nijmegen. Hoe het met mijn voeten gaat (de pijn die ik steeds heb, blijkt door artrose te komen), of mijn nieuwe schoenen bevallen (de oude bleken na een jaar dienst en meer dan 10000 km toch wel wat versleten), hoe het weer is (de voorspellingen zijn gunstig voor het wandelen en zeker niet zo extreem als vorig jaar!) en vooral hoe de sfeer is.

Ik heb er zin in: de ontmoetingen, de mensen langs de kant, de frisheid van de ochtend als ik op de fiets stap naar de start, de massages, de verhalen, het geluid van de vlonders op de Wedren, de sfeer in de stad,

Fijne zondag, Françoise