Vierdaagse 2022, Vrijdag

 Heerlijk dat het afgekoeld was, dat betekende een goede nachtrust. Een late starttijd op vrijdag, dus ging de wekker om kwart over vier en sliep ook zo waar tot de wekker ging. Hoe relaxed is dat! Ik had zin in deze laatste dag, wel de dag met de meeste kilometers (42,5), maar de laatste kom je altijd wel door...De eerste kilometers zijn hetzelfde als de afgelopen dagen, ik drink weer op hetzelfde plekje koffie en stap vervolgens rustig door.

We steken het Maas-Waalkanaal over en gaan ook over de snelweg A73, traditiegetrouw wordt er door veel vrachtwagenchauffeurs getoeterd. Dat heeft toch ook iets bijzonders....Daarna volgt al snel een stukje natuurschoon en ik realiseer me weer dat het goed is om ook eens naar links of naar rechts te kijken. Niet alleen vooruit over de hoofden heen of, zoals ik vaak doe, de blik naar beneden op het asfalt of de kuiten voor je.

Vanuit Nederasselt loop je over de dijk van de Maas richting Heumen, de lopers van de 30 km gaat vervolgens richting Malden en de 40 km slaat rechtsaf richting Linden. Eerst een saai stuk over een brug langs de snelweg, even doorzetten nog. Onderaan de brug buigt de weg af en is er een mooi graslandje om even pauze te nemen. Schoenen uit, even wiebelen met de tenen en 5 minuten de ogen dicht. Luisteren naar de gesprekken naast je, commentaren of de outfits van andere lopers, instemmend geluid als het juiste voetbalshirt langs komt, wat gemopper als het een rivaal is.

Vervolgens volgt een mooi stukje richting Linden en dit dorp is echt heel leuk om doorheen te lopen. Het thema was Oud Hollandse spelletjes. Je kon koekhappen, sjoelen, hinkelen, blik gooien of gewoon genieten van alles wat ze hadden neergezet in de voortuinen. Stoelen voor een stoelendans, etalagepoppen die aan het zaklopen waren en nog veel meer. Dit waren makkelijke kilometers.

Inmiddels kwam het zonnetje door en had ik best zin in een verfrissend nat handdoekje in mijn nek. Je hoopt dan dat er wel een teiltje of zwembadje met water in het volgende plaatsje staat bij een van de bewoners. Maar nee, het leek wel of het water in Beers op de bon was...geen tuinslang te zien: niet aan een hek, niet boven een teiltje, geen watertappunt gemaakt door een bewoner. Het was opvallend...zouden ze verrast zijn door het zonnetje? Gelukkig had ik nog genoeg water in mijn flessen om te drinken, maar dat was inmiddels natuurlijk wel wat lauw geworden.

Door naar Cuijk dan maar, hier komen de lopers van de 50 kilometer er weer bij en loop je dwars door het winkelcentrum naar de kade van Cuijk. Om aan de andere kant van de Maas te komen vaart er normaal een pont, maar voor deze gelegenheid ligt er een pontonbrug (gelegd door Defensie) en wandel je zo naar de overkant. Dat ik hier fris en gemakkelijk naar de overkant liep was voor mij echt een mooi moment. 22 jaar geleden had ik zoveel pijn aan mijn knie dat ik de ponton opgeholpen moest worden door een militair, nu liep ik met gemak. Dat was een rustmoment aan de overkant waard. Zittend in het gras heb ik er echt even van genoten om terug te kijken naar de pont en Cuijk dat aan de overkant ligt.

Nog 15 kilometer te gaan. Ik besloot dat na deze rust mijn volgende en laatste rustplek net voor Malden zou zijn bij de rustplaats van de wandelbond, daarna begint zo ongeveer het feest tot aan de finish en is de mogelijkheid om rustig te zitten beperkt.

Het is druk op de route, maar de stemming is opperbest. Niet iedereen loopt meer even gemakkelijk, maar opgeven is geen optie! Dat is een veel gehoorde tekst op deze laatste dag. Als vervolgens ook de lopers van de 30 erbij komen wordt het echt druk. Mensen hebben al gladiolen in hun rugzak gestoken en langs de kant zie je mensen speuren naar bekenden tussen de lopers. Groepen formeren zich, de militairen hebben hun laatste rustplaats, krijgen daar hun medaille en lopen vervolgens naar de wedren voor het défile, waarbij een detachement vaak ook vooraf gegaan wordt door een muziekkorps. Dat gebeurt echter ver voor mij. Om dat te zien, kijk ik terug op Omroep Gelderland...

Ik app mijn familie waar ik ongeveer ben, dan weten ze wanneer ze moeten gaan opletten...ik weet gelukkig waar ze staan, want ik stond opeens voor hun neus...ze zagen met niet aankomen. Van Mr. X kreeg ik een bos met gladiolen, die gelukkig helemaal in een zijvak van mijn rugzak paste (ze zijn best zwaar) en op het kaartj: Kei goe gedaan mama!!! Hoe lief. Ik neem weer afscheid en ga mijn laatste kilometers maken. Het is warm, druk en heel, heel, heel veel geluid. Het publiek staat echt 10 rijen dik achter de dranghekken te zingen, mensen toe te juichen en dat alles wordt dan nog weer overstemd door heel veel geluidboxen...En uit alle boxen komt wat anders. Het is niet van elkaar te onderscheiden.

Tot slot kom je langs de tribunes, waar ook de VIPs vertoeven. De marsleider schudt mensen de hand. Lopers komen hem bedanken voor de organisatie, de beslissing om dinsdag niet door te laten gaan etc. Een paar meter verder is de burgemeester in gesprek met wandelaars en nog weer wat verder staat een hele Defensiestaf uit te kijken naar militairen. Om de hoek zitten de tribunes niet meer vol na 16 uur, dat is wat raar als er om de hoek nog rijen dik publiek staat...Dan nog een keer de hoek om en de finishvlag is in zicht. Een emotioneel moment. Het doel is bereikt. Mensen gaan gearmd naar de finish, pinken een traantje weg of hebben een hele grote lach. Ik weet niet meer wat ik deed, maar was wel enorm trots op mezelf. Mijn uitspraak van 22 jaar geleden waar gemaakt: ik ga die 40 ooit nog eens lopen en dan wel genieten. Helemaal op eigen kracht, elke keer mezelf gemotiveerd om te gaan trainen, weer verder te gaan, hoop gehouden op tijdig herstel van mijn voet/enkelblessure.

Een laatste keer afmelden en de beloning in ontvangst nemen. De zwaarste meters van de dag zijn vervolgens de meters naar de fietsenstalling. Late start, dus behoorlijk achteraan en dan ook nog eens aan het einde van een vak...Maar ook dat is goed gekomen, thuis de schoenen uit... en gauw in bad om de kramp in mijn voeten wat te verminderen. Lukte niet helemaal, dus stilzitten tijdens het eten was niet echt gemakkelijk. Het was genoeg. Ik vroeg me wel af of ik nog een dag had kunnen lopen. Ook of andere wandelaars dat nog hadden gekund...want ja, het waren 3 wandeldagen en geen 4. We zullen het dit jaar niet weten. Waarschijnlijk was dat wel gelukt, dan was de instelling toch anders op zo'n derde dag. Misschien dan volgend jaar voor een herkansing van 4 dagen?

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over al het leuks van langs de kant: mensen in badjas die toch even een kijkje komen nemen, een man in net pak die zijn meelopende collega's nog even begroet voordat hij naar kantoor gaat. twee kleuters die hun taak om bekertjes water te vullen super serieus namen (ze hadden dan ook een heuse buitenkeuken aan de straat met waterkraan), de vriendenclubs op de oprit,  een omaatje op een stoel, alle bewoners van een verpleeghuis op een rij, baby's die door de herrie heen slapen.

Heerlijk om het zo allemaal op te schrijven en jullie te laten mee genieten.

Françoise

Vierdaagse 2022, Donderdag

 Voorafgaand aan de week van de Vierdaagse hield iedereen zich vooral bezig met de weersvoorspellingen van de dinsdag...Ook ik hield het nauwlettend in de gaten. Het was goed dat ik me op tijd realiseerde dat er ook nog zoiets was als loopdagen na dinsdag, want op donderdag was het echt ander weer en had je regenkleding nodig. Mijn masseur van dinsdag had het al voorspeld: donderdag zijn er mensen onderkoeld.

De dag begon toen om half vier (ja half vier) de wekker ging. Meteen eruit, niet snoozen zoals ik thuis meestal doe op een werkdag. Tijdens de vierdaagse sta ik meteen AAN. Thee zetten, boterhammen smeren, yoghurt eten, nog even de route bekijken, check of alles in de tas zit, waterflesjes vullen, kousen aan, foto maken en op instagram plaatsen, schoenen aan en op de juiste manier strikken (niet te strak, niet te los), huissleutel mee, rugzak op en fietsen naar de Wedren. Deze ochtend een vroege start, de zon was nog niet op en een vestje was best lekker.

De start was droog en de studenten stonden ons allen weer uit te zwaaien en succes te wensen. Vestje kon tijdens het lopen wel uit en de eerste kilometers verliepen droog. Na mijn eerste koffiestop (vestje weer even aan tegen afkoelen) begon het al wat te spetteren, maar dat hield gelukkig ook wel weer op. Deze dag kocht ik een heerlijke appelflap voor bij de koffie en en een tweede koffiestop hield ik toen ik bij de boer een beschuit met aardbeien kocht. Een toefje slagroom maakte het af. In een tent zaten wel 10 mensen beschuiten te voorzien van aardbeien. Dat moet ook wel want in een paar uur tijd worden er zo'n 2000 verkocht.

Het languit zitten/liggen tijdens een iets langere stop was me eigenlijk wel goed bevallen en omdat het nog droog was kon ik dat weer wat kilometers verderop ook prima doen. Even genieten van alles wat langs loopt en met de ogen dicht even afsluiten van de wereld om je heen. Deze dag dacht ik veel aan mijn vader. In dit glooiende landschap heeft hij immers heel veel kilometers gefietst met zijn wielermaatjes en vandaag zou ik ook langs de plek komen waar hij met hartfalen van zijn fiets is gevallen en niet meer is bijgekomen. De exacte plek weet ik niet en misschien is dat ook wel zo fijn. In gedachten zag ik hem fietsen en zie ik voor me hoe hij op zijn fiets ziet, kan vertellen over het juiste materiaal en later op de dag naar de Tour zou kijken.

Na de stop weer op weg en het begon weer te regenen. Eerst nog zachtjes, de druppels verdampten sneller dan dat je er nat van werd, maar voordat ik Groesbeek binnenliep was het toch echt wel hard gaan regenen en werd de regenjas aangetrokken. Het water vormde stroompjes in de straten en het geheel was iets minder feestelijk dan met een zonnetje. Komkommerschijfjes en tomaatjes lagen in een waterig bakje en snoepjes werden er niet uitgedeeld. Toch nog heel wat dappere toeschouwers langs de kant!

Na Groesbeek werd het wel weer tijd voor een eetstop en ik wilde ook wel even mijn schoenen uit...maar ja, waar ga je zitten als het zo ontzettend plenst? Een droog plekje zou welkom zijn. Ik begon aan de zevenheuvelenweg en nam me voor ook een bezoekje te brengen aan de Canadian War Cemetry. Op deze begraafplaats liggen 2619 militairen die sneuvelden in de Tweede Wereldoorlog, vooral Canadezen. Alle militairen die meelopen worden geacht hier te herdenken en diverse detachementen doen dit door een krans te leggen. Dit soort begraafplaatsen maken me altijd nederig en dankbaar voor de vrijheid waarin ik mag leven.

Zowaar was er ook een mogelijkheid om hier droog te zitten. Ik vroeg me even af of het niet gek was, maar ik was niet de enige en ook militairen maakten van de gelegenheid gebruik om droge sokken aan te doen, nog wat talkpoeder in hun schoenen te gooien en een moment rust te nemen. Mijn voeten waren nog droog, dus na een boterham en wat water kon ik mijn weg door de regen vervolgen.

Een eindje verder ging ik speuren naar een quiltbekende. Zij zou uitkijken naar mijn kousen en ik naar haar en haar vriendinnen. Blijft toch spannend of je elkaar ziet...Het is gelukt! Dank je wel Mieke (en vriendinnen) dat je er stond in de regen. 

Het laatste stukje Nijmegen in was toch nog wel wat verder dan ik dacht. Het ging nog prima, maar ik was er wel een beetje klaar mee...Gelukkig is het allerlaatste stukje weer een groot feest. Een complete straat in het wit: witte vlaggen, witte tenten en alle feestvierders in het wit. En als je daar bent, dan weet je dat je er bijna bent!

Thuis eerst al die natte spullen uit, even een huispak aan, kopje thee en Tour kijken. Ik had kramp in mijn voeten... en besloot dat een warm bad heerlijk zou zijn. Niet te lang je voeten weken, maar onder de douche STAAN is niet erg relaxed. Dus lekker even in een warm bad, daarna alle natte spullen uit de tas, kranten in de schoenen (waren niet zo nat van binnen, maar voor de zekerheid), nog even een shirtje wassen voor de dag van morgen, eten en weer naar de Wedren voor een massage. Ik ging op tijd, want woensdag moest ik lang wachten. Dat was toen niet erg met het warme weer, maar met de regen wat minder. Het was gelukkig droog op de fiets....en ik kon zo doorlopen. Wat een verschil met de dag er voor, waarschijnlijk toch veel mensen die in hun natte plunje niet meer gegaan zijn. En als je ver van de Wedren zit, ga je niet nog even terug...

Op tijd naar bed, want nog 1 keer zal de wekker vroeg gaan. Slapen lukt vast beter met de lagere temperaturen...

Nog 1 dag lopen, wordt vervolgd.

Françoise

De Vierdaagse 2022, Dinsdag en Woensdag

Een week vol belevenissen...genoeg om te vertellen, teveel om allemaal hier te vertellen! Laat ik maar in chronologische volgorde houden en beginnen bij dinsdagochtend. Het was al vroeg warm op de wedren en ik was niet de enige die voor een massage kwam, dus begint je dag met een gezellig gesprek in de wachtrij. De standaardvragen: hoeveelste Vierdaagse, waar logeer je en loop je alleen of met een maatje? De rest volgt vanzelf. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, samen hebben we een gemeenschappelijk doel!

De massage was heerlijk de organisatie super en strak. Masseurs stonden in de rij klaar om de wandelaars te behandelen, een praatje te maken en de sfeer was opperbest. Lange dagen zullen ze maken tijdens de wandeldagen tegen een minimale vergoeding. Ze leren in deze dagen van elkaar en zorgen voor hun benodigde uren om bekwaam te blijven.

De sfeer was op deze dinsdagochtend opperbest op de Wedren, mensen kwamen zich nog inschrijven, dronken een kopje koffie, bespraken de zin van het afgelasten van deze dag, de waanzin om toch te gaan lopen en wat verder te doen vandaag? Ik besloot een rondje door de stad te maken op weg naar het museum. Eerst eens kijken of de vulpenwinkel echt open was...(zondag geen briefje op deur) en ja hoor: OPEN. Ik kocht dus nog maar een vulpen voor in mijn collectie en natuurlijk een potje inkt. In een passende kleur bij het weer. Mooi aandenken om mee te schrijven. Een andere wandelaar kocht een potlood en gum om de dag puzzelend door te komen.

Het was rustig in de stad (al erg warm), in de boekhandel (lekker koel) zaten wandelaars te lezen onder het genot van een kopje koffie en bij de outdoor speciaalzaak waren alleen vierdaagselopers te vinden. Even een rugzak passen, kijken naar een shirt of andere schoenen. Ik liep verder op weg naar het museum en kwam toen langs Cool Blue. Nou had Mr. X vorige week al een laptop uitgezocht op Internet en hadden we in Den Bosch al voor meer info gekeken, maar eerst moesten we zeker weten dat hij over was...Dat wisten we inmiddels maar toen was de laptop inmiddels tijdelijk uitverkocht. Wat een teleurstelling en ik had al gezegd dat hij maar verder moest kijken voor een andere. Keuze genoeg. Ik besloot even bij deze lekker koele winkel naar binnen te lopen en te vragen hoe tijdelijk tijdelijk uitverkocht is. De medewerker zou het even opzoeken...nou mevrouw goed nieuws: ze zijn weer op voorraad en zelfs hier in de winkel. Ik ging dus met laptop de deur uit en niet meer naar het museum (ik schatte in dat de doos niet in een kluisje zou passen). In gematigd tempo wandelde ik terug naar huis. De rest van de middag zaten we binnen, deuren dicht en breide ik aan een sok en keken we naar de Tour.

O, wat was het warm van dinsdag op woensdag. Ik kon er niet van slapen, het was niet te harden in de slaapkamer, geen zuchtje wind en ik besloot om buiten te gaan slapen. Ietsje pietsje koeler dan binnen. Om half twee viel ik in slaap en om vier uur ging de wekker. Goed begin van de eerste dag... Woensdag is de dag van Wijchen en wordt ook wel Roze Woensdag genoemd. Veel lopers met een roze shirt aan, allerlei andere roze attributen en ook de regenboogkleuren heb ik veel in kleding gespot. Ook deze dag was warm met een temperatuur boven de 30 graden Celsius. Die warmte merk je vooral op plaatsen binnen de bebouwde kom, een weg vol asfalt en geen bomen die voor verkoeling zorgen (dinsdag hoorde ik op het nieuws over een onderzoek in Zwolle naar de warmte in de steden en ik kan je verzekeren dat groen heel, veel scheelt!). Ik zorgde ervoor dat ik heel goed at en dronk, maar toch moest ik bij het verlaten van Weurt een schaduwplekje opzoeken om even af te koelen en nog meer te drinken en te eten. Je moet in de hitte echt heel alert zijn op tekenen van je lijf...Ik zocht dus niet naar het beste plekje, maar plofte in het eerste schaduwplekje in het gras neer (van later zorg of ik nog overeind kon komen), at een boterham, dronk water, nam een dextro en wat zoute crackertjes. Toen 10 minuten languit en even de ogen dicht. Helemaal niet raar, er lagen meer mensen om mij heen om even energie op te doen voor de laatste kilometers.

De laatste kilometers gaan door de stad en dan is er niet echt meer een mogelijkheid om nog een rustplek te vinden. Nog een laatste keer  water bijvullen (dank aan al die bewoners langs de route die je voorzien van water met een klaarhangende tuinslang) en op naar de Waalkade en het feestgedruis. Op de Waalkade was het ook warm, in verband met de festiviteiten stond het er vol met eettentjes, waar de lucht van pannenkoeken, hotdogs, hamburgers, frietjes, suikerspinnen en bier door de neusgaten naar binnen kwam. Niet iets waar je op zit te wachten als je moe en verhit bent. En de eigenaren zijn duidelijk met een ander feest bezig dan het wandelen, want een wandelaar die vroeg om zijn flesje met water te mogen vullen kreeg nul op rekest...

Op het moment dat je de Waalkade af komt, beland je tussen de dranghekken...zo wordt de weg vrij gehouden voor de wandelaars en staan de bezoekers van de zomerfeesten 10 rijen dik achter de dranghekken de wandelaars aan te moedigen. Groot contrast tussen de bezwete wandelaar met een flesje water en de (al dronken) feestganger met witte wijn of biertje. Maar ook langs de kant veel roze en je weet dat je er dan bijna bent...Nog een keertje wachten om over te kunnen steken naar de wedren en af te melden. Bij het afmelden wordt je polsband gescand, je controlekaart van de dag gecheckt en krijg je de kaart voor de volgende dag. De controle kaart wordt meestal 2x geknipt onderweg. Je weet vooraf niet waar deze geknipt wordt, in welke van de 8 vakken deze geknipt wordt en hoe het knipgaatje er uit zal zien...Dit alles om fraude te voorkomen, ja er zijn echt mensen die een kortere route nemen. Ik hoorde dat er op de Dag van Elst ook altijd controleurs staan bij het station van Elst of daar geen wandelaars in en uit de trein stappen....

De eerste wandeldag was dus warm, maar na een douche, heerlijke maaltijd en een massage was dit snel vergeten en met een koelere nacht keek ik vol vertrouwen naar de tweede wandeldag: Groesbeek, een mooie route. Ander weer voorspeld, dus regenkleding ging de rugzak in, vestje klaarleggen voor op de fiets en rustmomenten. Thermoskan voor de bouillon kon er uit, droge handdoek erin en natuurlijk extra sokken/kousen. Op tijd naar bed, want donderdag een vroege start (4:45 uur).

Wordt vervolgd....

Françoise

Aanpassen

 Gisteren meldde ik mij op de Wedren voor de Vierdaagse. Fijn alvast op zondag, zodat er nog een dagje was om bij familie in de tuin te hangen, het menu door te nemen voor de hele week en nog wat boodschapjes te doen. Natuurlijk was ik niet de enige die in de rij stond (traditiegetrouw hier ook een rij) voor het inschrijven en we speculeerden over de aankondiging voor de aanpassingen van de dinsdag. Natuurlijk wisten we dat die zouden komen, maar hoe dan? De meesten dachten aan het verkorten van de afstand, vroeger starten en later mogen binnen komen. Wellicht was dat eerder een wens dan een verstandige argumentatie...en met anderen in de rij luisterden we naar de persconferentie op de telefoon.

Geregistreerd en klaar voor dag 1

Natuurlijk teleurstelling dat we dinsdag niet hoeven te lopen, de tocht naar Elst is een mooie route. De enige dag dat de Waal wordt overgestoken...jammer maar het is niet anders. En al snel werd er nagedacht over hoe dan de dinsdag in te vullen. Een medeloopster achter mij in de rij zei: O. dan ga ik dinsdag lekker breien en ik zei: O, dat ga ik ook doen. En zo werd er een foto getoond van een breiwerk en vertelde ik over de sokken die ik aan het breien ben.

Even een sok tussendoor...

Details over hoe en wat waren nog niet bekend en volgden later op de website...

Met deze wijziging in het programma hoefde ik natuurlijk nog niet op tijd naar bed...(dat kan wel een dag later) en zo fietste ik 's avonds met mijn zus naar de andere kant van de Waal (ja, over de Waalbrug, dan heb ik die toch maar gehad) en zakten we op het festivaleiland met een drankje in het zand om naar het vuurwerk te kijken van de Zomerfeesten. Wat een ontzettende hoeveelheid mensen in de stad en ook een enorme hoeveelheid fietsen in alle extra geplaatste rekken en fietsenstallingen. We hadden werkelijk een fantastisch zicht op de stad en het vuurwerk. Een heerlijke zomerse avond.

Uitzicht over de Waal vanaf de Waalbrug

Gelukkig heb ik twee breiwerken meegenomen, mijn sokken voor de wedstrijd en een shawl die deze maand af moet...vandaag en morgen dus heel veel breitijd. Ook mijn laptop is mee, dat blogt toch het fijnste. Mijn slaapkamer heeft een bureau en met alles nu dicht is het daar goed uit te houden. Later is het wel weer lekker in de tuin.

Om mezelf te verwennen had ik massages afgesproken op dinsdag, woensdag en donderdagavond. Deze worden gegeven door de NGS in samenwerking de de Stichting 4daagse. Nu gaat dat dinsdagavond niet door (tent op de Wedren dus veel te warm), maar mag ik al dinsdagochtend komen...ik zie dat nu maar als een wellnes-moment. Daarna ga ik even kijken of de vulpenwinkel misschien open is (er hing geen briefje op de deur dat ze gesloten zijn komende week) en een museumbezoekje lijkt me ook fijn). Dat lijkt me een mooi ochtendprogramma: toch even de benen strekken en eruit. Daarna lekker naar binnen en weer verder breien en bloggen.

Op de Wedren

Voor nu rustig aan!

Groet, Françoise

Spannend

 De afgelopen weken waren druk met voorbereidingen voor de Vierdaagse van Nijmegen en er zijn natuurlijk de laatste loodjes van het schooljaar voor Mr. X. Hij vond het maar niets in Havo 3 het afgelopen jaar, was niet gemotiveerd en dan duurt een schooljaar lang. Moeilijk om 2x thuis te zitten met corona, niet heel erg ziek, maar wel het zelf moeten uitzoeken met de lesstof...Toetsen inhalen, afspraken hiervoor meermalen moeten verzetten (weer thuis met een verkoudheid of de docent afwezig). Kortom, hoe verder? In maart ontdekten we bij een gesprek over profielkeuze dat met een overgangsbewijs van Havo 3 naar Havo 4 ook naar het MBO kunt...Dat opende perspectieven en ik zag een glans in zijn ogen verschijnen.

eindelijk stokrozen in de tuin

Na een goed gesprek met de mentor is hij de laatste periode een stuk gemotiveerder aan de slag gegaan en het zou niet makkelijk worden. De mentor is hem echt ter wille geweest met wat vrijstellingen en zo was daar vandaag het verlossende bericht dat hij over is. Dus op naar het ROC in Tilburg voor de opleiding Sport en Bewegen. Meteen stage lopen, zelf je introductiekamp regelen en allemaal sportieve jongelui bij elkaar. Hij liep vanavond helemaal te glimmen.

Morgen gaan ze dan eindelijk met school naar de Efteling (nog tegoed uit de brugklas) en volgende week de laatste afsluitende activiteiten.

Spannend is het ook hoe de Vierdaagse volgende week zal verlopen, het belooft warm te worden en zondag zal er beslist worden hoe hier mee om te gaan vanuit de organisatie. Ik ga er in ieder geval voor zorgen dat ik genoeg te drinken bij me heb. Niet alleen water (dat kun je onderweg wel tappen), maar ook bouillon en een sportdrankje.

Ronde 2 SWC 2022

Intussen werk ik thuis lijstjes af, brei ik aan de sokken voor de wedstrijd, geniet wat van de tuin, ging lekker shoppen in de uitverkoop, lees een boek, doe gewoon weer de was en volg natuurlijk de Tour de France. Op de achtergrond staat de tv aan met De Avondetappe, spannend hoor die beelden berg op tussen al dat publiek door.

Samen op schoot, lekker warm

Tot snel, ik ga jullie op de hoogte houden van de Vierdaagse. En als dat niet lukt? Dan ben ik waarschijnlijk gesmolten.

Groet, Françoise