Bankjes

 Als je regelmatig dezelfde route wandelt, weet je waar je de bankjes tegenkomt. Het bankje voor de eerste stop, het bankje voor de laatste stop en eventueel nog wat bankjes voor er tussen in. Bij een nieuwe route is het altijd maar afwachten waar en wanneer je een bankje tegenkomt.

Gisteren spotte ik een aantal fraaie exemplaren op mijn tocht naar de Loonse en Drunense duinen. Ik heb ze niet allemaal gefotografeerd. Soms omdat ik er op zat, maar ook omdat ik pas foto´s ging maken toen ik weer een leuk exemplaar tegenkwam.

Het eerste bankje waar ik stopte was een sportief bankje bij de IJzeren man, je kunt er allerlei oefeningen doen. Mijn voorkeur gaat eigenlijk uit naar het bankje 50 meter verder met mooi uitzicht, maar ik had al in de gaten dat het bankje bezet was. Het was een korte stop: sjaal af en een slokje water.

Het volgende bankje was een aantal kilometers verder, via brede en smalle weggetjes en bospaadjes. In de rugleuning staat "Annemiek". Vast een herinnering aan iemand die hier graag wandelde. Ik lees op de website van Natuurmonumenten dat je een Natuurbankje kunt kopen en laten plaatsen. Geen foto van het bankje, wel van het uitzicht en mijn nieuwe kousen en nieuwe schoenen. De schoenen kocht ik eerder deze week toen ik ontdekte dat de outdoorwinkel Schneider verhuisd was naar Rosmalen, vlak bij mijn werk. Ik had ze eerder al gemist in de binnenstad van Den Bosch. Ik testte dus zowel mijn kousen als mijn nieuwe schoenen...

Het uitzicht was totaal anders dan even daarvoor toen ik nog over dat smalle paadje liep en de akkers en huizen net achter me gelaten had.

Na dit uitzicht volgde het bankje van Tom. Eigenlijk niet een echt bankje, maar 3 stoelen bij elkaar. Al lopend fantaseer ik over Tom. Zou hij met twee vrienden hier regelmatig gelopen hebben en goede gesprekken gevoerd hebben over van alles en nog wat? Genietend van het uitzicht, de geur van dennennaalden en het geluid van de vogels. Slingerend door het bos vervolg ik mijn weg en het landschap verandert al weer.

Ik ploeg door het mulle zand en ben blij dat dit niet de ondergrond is tijdens de Vierdaagse. Het loopt zwaar, en in de zon wordt het al snel een warm klusje. Gelukkig heb ik een terrasje gepland aan het einde van dit duinentraject. Het vooruitzicht van een kopje koffie, een glas koud water en wat lekkers erbij maakt het makkelijker. Het verbaast me weer hoe rustig het is, lege vlaktes, in de verte hoor ik wat gepraat, mountainbikers op het pad verder op en een enkel gezin dat is neergestreken met wat schepjes.

Mijn terras(je) is De Rustende Jager, heerlijk om even op een stoel te zitten, het zand uit de schoenen te schudden en het koude water te drinken. Zo als altijd is de diversiteit aan mensen groot op dit terras. Er zit een groepje vrouwen dat aan de wandel is. Er zit een groep van 10 mannen in wielertenue, eerst een drankje, dan een lunch. Ze lopen ongemakkelijk op hun fietsschoenen. Zakdoek, portomonne en telefoon komen uit de achterzakken op het shirt. Een aantal heeft dezelfde shirts, waarop staat:

Liège-Bastogne-Liège challenge. Of te wel Luik-Bastenaken-Luik challenge. Een bekende klassieker in de wielersport. En zo als altijd als ik zo'n groepje mannen zie, denk ik aan mijn vader. Hij heeft zijn hele leven gefietst, alleen en in clubjes. En vast ook niet altijd op het fietspad als de weg ernaast voorzien was van asfalt en het fietspad niet. Ik geef wielrenners dan ook altijd voldoende ruimte.

Naast wandelaars en wielrenners ook mountainbikers, ruiters en een gezin op pad. Hondenuitlaters en mensen die gewoon van een terrasje genieten. Sommigen komen hier vast elke week, anderen zijn met vakantie.

Het uitzicht op bovenstaande foto is genomen op het laatste bankje van de dag. Op de heenweg ben ik ook langs dit bankje gekomen, maar had het niet mijn aandacht en zie je het ook bijna niet. Het ligt aan de andere kant van de weg, in de rand van de akker en verscholen achter een bosje. Ik vond het tijd voor een languit-op-het-bankje moment. Hoofd op de rugzak en even gestrekt. Zo kon ik deze foto maken door het bladerdak van de eik. Het lag prima, maar toch moest er nog 6 km gelopen worden. Dus hup weer in de benen, op naar huis.

Thuis wachtte ook een bank, daar ben ik op geploft, schoenen en kousen uit en een eerste analyse gemaakt van de status van mijn lijf. Mijn enkel heeft de eerste prio: beetje stijf, maar onderweg geen enkele pijn gehad. Nu is dan natuurlijk de vraag: komt dat door het doen van de oefeningen, de kousen of de schoenen? Het zal wel een combinatie zijn. Ik ben er in ieder geval blij mee!

De kousen: zitten goed in de schoen, minder moe, niet te warm, fijn als je langs wat hoger gras loopt. Enig nadeel: zo worden mijn kuiten nooit bruin.

De schoenen: lopen heerlijk licht, fijne veters (niet glad). De iets hogere schacht is even wennen, de drukpunten rond de enkel zijn net anders. De ervaring leert dat dit na een paar keer lopen weg is.

Kortom: een mooie wandeling van bijna 30 km.

Beetje stram en stijf, maar geen spierpijn en 's avonds nog wat in de tuin werken ging prima.

Minpuntje: een blogje schrijven is er niet van gekomen.

Een fijne Pinksteren gewenst.

Françoise