Vught-Efteling

Aan het begin van elke wandeling (en die worden steeds langer) verzucht Xander waarom hij toch bedacht heeft dat hij de Vierdaagse wil lopen...Tja, ik snap het wel, maar er zal toch echt getraind moeten worden (vooral door mij dan, denk ik zo) en afzeggen is alleen een optie bij blessures...

(meedoen is bepaald niet gratis, dus ik vind dat je dan wel een heel goede reden moet hebben om niet te gaan)

Zondagmorgen lieten we ons even buiten Vught droppen om vervolgens met de benenwagen naar de Efteling te gaan. Een tocht van zo'n 20 km. En eenmaal onderweg is het ontzettend leuk en gezellig.

We zien prachtige plekjes, hieronder een doorkijkje op een landgoed.

Na 10 km, dus mooi op de helft strijken we neer bij De Rustende Jager...waar het op zondagochtend alles behalve rustig is! Vaste zondagse gasten in hun nette kleding, fietsgroepjes (ik moet meteen aan mijn vader denken als ik die mannen zie: strakke pakjes, onhandig lopend op hun fietsschoenen, helmen, het karakteristieke gebaar om iets uit je zak op de rug te pakken en de grote zakdoeken om je neus te snuiten), wandelaars, hondenuitlaters en de ruiters.

We hebben verbazingwekkend snel onze bestelling! chapeau voor de bediening, we kunnen snel weer op pad.

Na deze heerlijke versnapering aan de rand van de Loonse en Drunense duinen wacht ons een zwaar gedeelte van de tocht: het mulle zand...maar onze schoenen zijn er tegen bestand.

Ik had mijn nieuwe schoenen aan en ze deden goed hun best. Geen blaren, maar vooral lekker op gelopen. En ook onze nieuwe sokken (echte wandelsokken) zijn goedgekeurd.

Je zou bijna denken dat als je hier het duin oploopt, dat je dan de zee er achter zult zien...

Maar dat is dan toch niet het geval...

Na enige tijd door het zand gaat onze route weer het bos in, fijn dat loopt iets minder zwaar.

Even later stuiten we op een monument ter nagedachtenis aan veertien jonge mannen die hier ter dood zijn gebracht in 1944. Ik vind het altijd weer aangrijpend en lees de plaquette, met uitleg, voor met een brok in mijn keel.

Ik ben me weer goed bewust van de vrijheid waarin wij mogen leven, waarin wij onze mening mogen geven en onszelf kunnen zijn.

Tijdens het wandelen kijken we vooral niet naar het aantal kilometers dat we per uur lopen. Dat komt met de Vierdaagse vanzelf goed. Daar ga je niet stil staan om naar een meikever te kijken, een rieten dak te bewonderen bij een modern huis, dennenappels te rapen of eens even te kijken wat er onder deze boom allemaal woont.

Het tijd nemen voor alles onderweg maakt deze wandeling tot een avontuur met verhalen aan de eindstreep, waar we hebben genoten van alles wat we tegenkwamen onderweg: de mountainbike-routes, de spanning als je net wat anders loopt dan gepland...mama, volgens mij zijn we verdwaald....maar nee dat was natuurlijk helemaal niet zo, deze moeder heeft een goed richtingsgevoel en kan uitstekend kaartlezen...

En tot slot was daar de beloning; we zagen en hoorden de Efteling! Nog even om het park heen lopen naar de entree. En dan uiteraard: zo snel mogelijk naar de achtbanen, waar Mr. X op afrende en ik neerzeeg op een bankje: even de spieren rekken en strekken! Om daarna weer op te staan en naar de volgende attractie te lopen.

Na een paar uurtjes Efteling konden we nog eens 4 kilometer bijschrijven op de gelopen afstand...

En kijken we terug op een dag vol belevenissen en is het zuchten in de ochtend allang vergeten.

Deze keer een wandelgroet,

Françoise