Therapie en een kookwekker

Alweer even geleden dat ik hier een stukje schreef: er valt niet zo veel te vertellen. Of misschien wel veel te vertellen, maar ik heb er geen beelden bij. En een blogje zonder foto's dat klopt voor mijn gevoel niet.

Meestal heb ik handwerk gerelateerde foto's...en die heb ik momenteel niet. Nog steeds heb ik last van mijn schouder, zijn mijn bewegingen beperkt en is handwerken een pijnverergerende factor. 

Tijdens de handwerkbeurs in de Brabanthallen kwam ik er wel achter dat ik echt niet de enige ben met schouderklachten, dat het meestal wel weer overgaat, maar dat het tijd kost. Heel veel tijd.

Omdat de fysiotherapie in september niet heeft geholpen (wel eventjes, maar niet lang), was ik op zoek naar een andere vorm van therapie. Inmiddels ben ik beland bij Cesartherapie. Dat is even andere koek dan de fysio. Bij de fysio was het vooral masseren en de tip: rek een paar keer per dag je nekspieren.

Bij de Cesartherapie moet ik aan de bak: oefeningen om mijn rugspieren te rekken, te strekken en te versterken! Let op je houding: dus toetsenbord dichterbij, voor nu mijn muis naar links (rust voor rechts). Buikspieroefeningen, de benen worden getraind, de schouders naar beneden houden, borst vooruit (niet even, maar de hele dag...) en vooral zorgen dat ik de juiste bewegingen maak en mijn pijngrens niet overschrijd.

Handwerken nodigt uit tot een verkeerde houding en van het vastpakken van haaknaald of breiwerk schieten de spieren van mijn arm meteen in de paraatheid stand (net zoals bij de muis). Deze continue paraatheidstand leidt tot de schouderklachten.

Dus moet ik heel rustig haken (vooral iets simpels, zodat er een hoge mate van relaxed zijn is) en vooral niet te lang. Ook niet lang, maar liever een korte tijd. Dus gaat de kookwekker op 15 minuten en dat is het dan. Een uurtje later mag ik dat weer doen...Op werkdagen kom ik dus niet zo ver als ik pas na acht uur 's avonds aan handwerken toe kom. Het werk vordert langzaam.

Naast alle oefeningen (die dus ook spierpijn opleveren) moet ik elke dag een half uur wandelen. Door de week betekent dit 's avonds een groot blokje om. Leuk om dit rond 17.00 uur te doen: veel mensen hebben de gordijnen nog niet dicht en dan kun je lekker gluren. Vele kerstbomen en lichtjes heb ik de afgelopen week al bewonderd.

Soms ligt er iemand te slapen op de bank, maken tieners hun huiswerk aan de eettafel en zat er een mevrouw met haar benen op het bureau te bellen. Zo is het rondje een pleziertje, ondanks de nattigheid.

Vandaag was er tijd voor een iets groter rondje overdag! Het was gelukkig even droog en zo waar kwam de zon ook nog te voorschijn. En als je goed kijkt, zie je ook met deze dag de schoonheid van de natuur. De bomen werden prachtig weerspiegeld in een grote plas (jammer dat ik geen laarzen aan had, dan had ik eens goed door de plassen kunnen stampen). En het groen op een van de akkers was felgroen in het middaglicht.

En of de therapie helpt? Met hele kleine stapjes lijkt het te helpen. Soms moeilijk te zeggen of het beter gaat. De rust doet mijn rechterarm erg goed, daar is de spanning nu wel uit en mijn schouders zijn zeker gebaat bij de ontspannen houding in plaats van altijd opgetrokken.

Maar ik ben er nog lang niet...ik heb nog geen volledige vrijheid in het bewegen van arm. Eerst nog een paar weken flink trainen en als dat niet een duidelijke verbetering te zien geeft, tijd voor een volgende stap in het proces.

Ik handwerk dus heel rustig verder...zucht...

groet,

Françoise