Elke keer als ik zelf mijn blog open (om andere blogs te bezoeken en te lezen) zag ik mijn vorige blog met de wanten er in en kreeg ik het spontaan te warm. Hoog tijd dus voor een zomers verhaal. Volgende maand is De Vierdaagse van Nijmegen en in de weekenden loop ik de benodigde kilometers. Niet helemaal zo veel als ik zou willen, maar het is wat het is.
Afgelopen zondag vertrok ik al vroeg (even na zessen) om de hitte voor te zijn. Nu was dat bijna onmogelijk, maar in ieder geval was ik voor de ergste hitte weer thuis. Ik besloot gewoon de deur uit te stappen en een rondje in de omgeving te lopen. In bos had ik geen zin (te veel muggen), het open landschap en deels asfalt trokken mij meer aan.
De eerste uren ben ik bijna niemand tegen gekomen: een automobilist op weg naar werk vermoed ik, een vroege wielrenner en dat was het. Pas na negenen waren de eerste honden met hun eigenaren ook op pad.
De zon deed al vroeg zijn best en het is prachtig om te zien hoe de zon het land verwarmt, de opstijgende damp en het licht dat langs alle planten en bloemen strijkt. Ongelooflijk wat een hoeveelheid aan bloemen je kunt zien in de ongemaaide berm. Op de fiets ga je te snel om dit allemaal te zien, maar lopend is het heerlijk. Al schiet het niet op als je steeds stopt om te kijken en een plaatje te schieten.
In bedenk al lopend welke weggetjes ik zal nemen, neem een enkel nieuw weggetje (weet wel ongeveer waar ik uitkom) en heb zo een avontuur dicht bij huis. Ik ontdek dat ik een deel van de brabantse camino loop (een rondwandeling van 300 km langs kapelletjes en kloosters), ook het Pelgrimspad is een stukje van mijn wandeling. Het Pelgrimspad is een lange afstandswandeling van Amsterdam naar Maastricht en loopt langs Den Bosch). Staat nog op mijn to-do-lijstje.
Van asfalt gaat de ondergrond over in zand. Gelukkig nog niet helemaal mul na de eerdere regen. Dat loopt toch fijner. Intussen is de zon al hoger geklommen en gutst het zweet van mijn voorhoofd. Het belooft een warme dag te worden. Langzamerhand verandert het licht en ben ik alweer op de terugweg.
Het nadeel van vroeg op pad en achteraf weggetjes is dat er geen sanitaire voorzieningen zijn...(en er was dus ook geen bos). Maar een paadje bracht uitkomst. Duidelijk niet zoveel belopen de laatste tijd...maar nu wel heel handig. Als ik het paadje niet kende zou ik het ook niet gekozen hebben, bordje half verscholen en de planken over de slootjes verstopt achter het riet.
Het laatste stukje naar huis weer over makkelijk lopend asfalt in de schaduw van de bomen. Op tijd thuis voor de koffie en een stoel in de schaduw: voeten in een verkoelend badje, luisterboek en een breiwerk (een volgende sokken breiwedstrijd) en uitzicht op de begonia. Wat een maand geleden nog een knol was, is nu een hele plant met heel veel bloemen. Ik denk dat ik er volgend jaar meer van wil net zoals de dahlia is ook de begonia weer "hip".
Knap hoor! Zo vroeg op pad om een lang stuk te lopen
ReplyDeleteFijn om zo vroeg op pad te zijn.
ReplyDeleteVandaag kom ik voor het eerst o je blog via een andere, altijd leuk nieuwe blogs te ontdekken.
ReplyDeleteTot mijn verrassing zie ik dan hier ook nog die mooie begonia. Ik heb hem 4 jaar geleden aan het einde van verkoopseizoen voor 2 euro gekocht, toen had hij hele lange armen. We hebben hem nu voor het 3e jaar weer in bloei kunnen krijgen en omdat we dat langzaam gedaan hebben is het nu een hele mooie ronde plant geworden. Zo leuk het de hele zomer mooie rode bloemen