Op zoek naar...

Op zoek naar de zes paaseieren die ik vorig jaar breide naar een patroon van Arne & Carlos. Het waren er 6 uit een serie van 12 en bij het opruimen van mijn werkkamer kwam ik het patroon tegen en dacht: o ja, ik zou er nog zes breien. Dus op zoek naar de eerdere exemplaren om even de kleuren weer voor ogen te hebben. Helaas hebben ze zich goed verstopt. Ik zoek maar niet te hard, dan vind ik ze vast eerder.

En zo rommel ik wat aan met mijn hobby's. Rode draadjes om te schrijven zitten in mijn hoofd, maar het lukt niet om ze op papier te krijgen. Mijn aandacht is versnipperd, in het weekend laat ik de PC zoveel mogelijk uit (er is genoeg anders te doen) en na een werkdag is de bank 's avonds ook fijn en kom ik niet veel verder dan wat breien en een makkelijk boek lezen.

De tijd glipt tussen mijn vingers door lijkt het wel en daarom toch maar eens even er voor gaan zitten om op te schrijven wat ik zoal gedaan heb de afgelopen weken.

vroege wandeling: het licht van de opkomende zon

Ten eerste ben ik veel aan het bewegen : op de fiets naar het werk voor de conditie (en je doet langer met een tank benzine, ook al krijg ik een kilometervergoeding: de 19 cent is niet meer van deze tijd), wandelen in het weekend (trainen voor de Vierdaagse van Nijmegen), oefeningen van de fysio voor mijn enkel/voet en dan nog naar de sportclub voor krachtoefeningen, conditie, balans etc. Ik voel me er goed bij, een aantal klachten die ik lang had zijn verdwenen door de regelmatige spieroefeningen, maar het kost allemaal wel tijd!

Verder begint het tuinseizoen natuurlijk weer. Het voorjaar is goed te zien in mijn tuin: krokussen, narcissen, tulpen en blauwe druifjes bloeien en ik ben heel benieuwd naar de vele bollen die nog volgen. Ik laat me weer verrassen. Binnen staan inmiddels de eerste bakjes met zaaisel. Ik ben lid van een zaaiclub en dit jaar hebben we als thema: bijzonder eetbaar. Alle 20 leden zaaien iets eetbaars: dat varieert van tomaten tot aardbeispinazie. Zo leuk, want iedereen bedenkt wat bijzonders. In mei gaan we plantjes ruilen. En net als met lapjes geldt ook bij zaden kopen: o, dat is leuk en dat is mooi... en voordat je het weet heb je veel te veel. 

Ook was het carnaval hier in het zuiden. Niet gevierd, wel wat van meegekregen toen ik op zaterdag nog even een boodschap deed in Oeteldonk...we namen nog worstenbroodjes mee voor thuis en op zondag bij mijn quiltbee voor twee hadden we dat dus bij de lunch. Heerlijk. Tijdens de quiltbee voor twee zette ik eindelijk een bies aan mijn hartjesquilt (nu nog tegenzomen) en ik naaide de blokken van mijn Round Robin aan elkaar. De volgende stap is machinaal quilten. Veel lege vlakken die vragen om quiltwerk.

En natuurlijk waren daar ook nog de Olympische Winterspelen. Ik haakte tussendoor de mascotte. Is deze niet leuk geworden? 

patroon van essiebirdies

Een paar weken geleden dacht ik: wat fijn dat de Vierdaagse weer door kan gaan, dat we kunnen winkelen zonder mondkapje, dat ik mijn verjaardag weer kan vieren met familie, dat er weer feest in de straten is en dat we ons niet meer bezig hoeven te houden met het dagelijkse nieuws over besmettingsaantallen en nu besef ik me dat dit allemaal zo luxe is. Ik kijk mijn kamer/huis rond en constateer dat al die materie achterblijft als je op de vlucht moet voor oorlog. Al die lapjes, de potjes inkt, verzamelde boeken, de nieuwe bank. Niets van dat alles doet er nog toe als je moet vertrekken.

lupine met een bevroren dauwdruppel in het hart

Ik koester dus mijn huis, de geur van de brownies, mijn zaaisels op de vensterbank en denk nog maar eens aan de uitspraak van Audrey Hepburn: to plant a garden is to believe in tomorrow. Laten we vooral blijven geloven in morgen. En daar hoort bij dat we genieten van de kleine dingen. Kleine dingen zijn ook het delen van mooie plaatjes uit de natuur, een mooi lapje of een stukje breiwerk. Een verhaaltje op een blog, dat de ander kan lezen bij zijn kopje koffie. Weten dat je niet alleen staat in het gevoel van onmacht, onrust en misschien iets willen doen, maar niet weten wat en hoe. Ik probeer te bedenken hoe ik kan bijdragen. Mijn donatie zal een beetje helpen, maar is voor mij zo ontastbaar. Wat ik wel kan doen is zorgen voor bloemen in mijn tuin, een klein stukje kleur op deze aarde. Met als gevolg een glimlach op het gezicht van de voorbijgangers. Laat ik daar maar eens mee beginnen.

Groet,

Françoise